Το χρέος στην Ευρώπη
Για την Ευρώπη
Η φάση που διανύει ο καπιταλισμός από τη δεκαετία του 1970 και μετά έχει σα βασικό χαρακτηριστικό του τον παρασιτισμό. Έναν παρασιτισμό που έχει σαν βασικά χαρακτηριστικά του τη μείωση των εισοδημάτων των εργαζόμενων, τη διάλυση του όποιου κοινωνικού κράτους, τη μείωση της παραγωγής και την αχρήστευση των παραγωγικών δυνάμεων και την όλο και μεγαλύτερη στροφή του λιμνάζοντος τεράστιου κεφαλαίου προς το δανεισμό. Ο δανεισμός πήρε τεράστιες διαστάσεις από τη δεκαετία του 1970 και μετά επεκτεινόμενος με ταχύτατους ρυθμούς και αγκαλιάζοντας τόσο τα κράτη όσο και τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις. Κάτω από αυτό το πρίσμα η μελέτη του δανεισμού των κρατών και των ιδιωτών, νοικοκυριών και επιχειρήσεων, παίρνει εκ των πραγμάτων το χαρακτήρα μελέτης του καπιταλισμού στη παρούσα φάση του. Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο έδω
Αναρτήθηκε στις 2 Μαΐου 2012
Για την Ευρώπη
Του Μιχάλη Μιχελή
H Ευρωπαϊκή Ένωση.
Το όραμα, η ελπίδα, η δημοκρατική συνεύρεση των λαών, της ειρήνης και της εξάλειψης των κοινωνικών ανισοτήτων.
Ένα ιδανικό πλαίσιο τόσο ωραίο, για να είναι αληθινό!
H αποτρεπτικότητα ενός πολέμου. Η κατάλυση της διαιρεμένης Ευρώπης. Η προσδοκία ενός ευοίωνου αύριο, ήταν τα υλικά που έπλασαν το καλοστημένο σενάριο, της ενοποίησης. Τη λάτρεψαν σχεδόν όλοι, την ιδέα αυτή. Ακόμη κι εκείνοι, που την λοξοκοίταξαν στην αρχή. Μερικοί την είπαν το μοντέλο της παγκόσμιας κοινωνίας!
Μόνο το ΚΚΕ, η Νορβηγία, αλλά και η Ισλανδία, δεν μπήκαν στο πειρασμό να δοκιμάσουν το πείραμα. Καθ’ εις απ’ αυτούς (τους εν λόγω αντιρρησίες), έχει τις δικές του ιδιόρρυθμες αναστολές. Τους φόβους, ότι μπορεί αυτή η συνταγματική «ευρωπαϊκή ρουφήχτρα», στην πρεμούρα της οικονομικής της ολοκλήρωσης, να ξεχάσει, να παραμελήσει, τους κοινωνικούς στόχους και στο φινάλε να χάσει την απαστράπτουσα αίγλη της δημοκρατικότητά της. (Ειδικότερα οι δυό χώρες των Βίκινγκς, με την άρτια κοινωνική τους δομή, φοβήθηκαν την αναγκαστική ενσωμάτωση, σε ομογενοποιημένους κανόνες ).
Αυτοί οι προβληματισμοί, επιστρέφουν σήμερα ως χίμαιρα.
Λοιπόν όσο κι αν ακόμα επιμένουμε στις οφθαλμαπάτες, στο αίτημα μιας πραγματικά ενοποιημένης ηπείρου, το ερώτημα παραμένει επίκαιρο:
Η Ε.Ε. θα επιζήσει ως κοινωνικός μηχανισμός αλληλεγγύης και συμμετοχικότητας; Ως ιδεολόγημα δημοκρατικού πλουραλισμού ή θα μεταλλαχθεί σ’ ένα διακρατικό στυγνό μηχανισμό οικονομικής παραγωγής;
Όλα τούτα τα κρίσιμα θέματα (20 χρόνια μετά το Μάαστριχ), η ελληνική κρίση, τα επαναφέρει ορμητικά στην επιφάνεια.
Η μελαγχολία της Ευρώπης.
Προσπαθώντας ο οικονομικός μηχανισμός της Ε.Ε. (δηλαδή η κινητήρια δύναμη του εγχειρήματος), ν’ ανταπεξέλθει στον παγκόσμιο ανταγωνισμό (που δημιουργεί ως παρενέργεια την ύφεση και την ανεργία), που καταβαραθρώνει στην περιθωριοποίηση εργαζόμενους και έθνη, αλλάζει σήμερα προσανατολισμούς και προσγειώνεται πλέον ως ρεαλιστής, μέσα στο καθεστώς των αδίστακτων αγορών. Σ’ αυτές που σε κρίνουν τις τύχες των λαών, αναλόγως των πλεονασματικών αποδόσεών τους. Δηλαδή η οραματική «Ευρώπη», βρίσκεται πλέον φυλακισμένη, από το ίδιο το μοντέλο που λανσάρισε ως συνταγή επιτυχίας, για την άνοδο του βιοτικού της επιπέδου. Μια κοινωνία των ίσων ευκαιριών, της ανταλλαγής των προϊόντων και των κεφαλαίων, των ανοικτών οριζόντων, στη βάση της ελεύθερης οικονομίας. Τ’ αποτελέσματα δεν άργησαν να φανούν. Το δελεαστικό επίπεδο ζωής, που στηρίχτηκε σε εισαγόμενες πρώτες ύλες και προϊόντα από χώρες, που κι αυτές θέλησαν να μιμηθούν το ευρωπαϊκό πρότυπο, είχε ως συνέπειες: Αθρόα μετανάστευση, καταναλωτισμός, διανθισμένος ανθρωπισμός με δημοκρατικές κατακτήσεις κι άνετες συνθήκες εργασίας. Όλα τούτα όμως προσέκρουσαν τώρα στο βασικό εμπόδιο. Στον δανεισμό. Σ’ ένα τραπεζικό μηχανισμό «επίπλαστης αειφορίας», που κι αυτός, προσαρμοσμένος από τη διεθνή κρίση, δεν φαίνεται πρόθυμος πλέον, να συμπαρασταθεί, χωρίς σκληρούς όρους, στο «ευρωπαϊκό πρότυπο» της προγενέστερης ευμάρειας.
Έτσι αυτό που συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις, είναι η συρρίκνωση, το αναγκαστικό μαράζωμα του κοινού ονείρου. Δηλαδή αναζητούνται απεγνωσμένα οι σπάταλοι, οι πλεονάζοντες, οι ένοχοι (PIGS), πετσοκόβεται η δημοκρατία, τρώγεται το Κοινωνικό Κράτος, διαλύονται οι εργασιακές προνομιακές σχέσεις. Με δυό λόγια, όλα τα τρέχοντα και μελλοντικά σχέδια, περνάνε από τον «μινιμαλιστικό Προκρούστη».
Έτσι αυτό που συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις, είναι η συρρίκνωση, το αναγκαστικό μαράζωμα του κοινού ονείρου. Δηλαδή αναζητούνται απεγνωσμένα οι σπάταλοι, οι πλεονάζοντες, οι ένοχοι (PIGS), πετσοκόβεται η δημοκρατία, τρώγεται το Κοινωνικό Κράτος, διαλύονται οι εργασιακές προνομιακές σχέσεις. Με δυό λόγια, όλα τα τρέχοντα και μελλοντικά σχέδια, περνάνε από τον «μινιμαλιστικό Προκρούστη».
Τα όρια της Ευρώπης.
Στην Ε.Ε. μπήκαν 28 χώρες. Μετά από την τελευταία στη σειρά Κροατία, αναμένουν την πολυπόθητη είσοδο, στη δημοκρατία των αστεριών, ακόμη καμιά 10αριά υποψήφιες χώρες.
Και λοιπόν; Τι θ’ αλλάξει γι’ αυτές;
Οι λαοί της πρώην ανατολικής Ευρώπης, φαντασιώνονται πολλά. Όμως εκείνο που τους εξιτάρει, είναι το χρήμα. Αυτό άλλωστε τους είχαν υποσχεθεί άφθονο, όταν αναζητούσαν μέσω των δημοκρατικών αιτημάτων τους, την οικονομική και ιδεολογική ανατροπή του σοβιετικού μοντέλου.
Σήμερα λοιπόν, που η Ε.Ε. έχει μπει σε νομισματικές περιπέτειες, ποιο είναι το όφελος, για τις νέες χώρες, που στριμώχνονται στην κοινή Ευρώπη; Λεφτά δεν υπάρχουν, προνόμια δεν δίνονται, η κοινωνική αρωγή είναι σπάνια λέξη, τα προγράμματα στήριξης των εθνικών οικονομιών συρρικνώνονται και πάνω απ’ όλα, στο βάθος, εκεί (στο κονκλάβιο της Κομισιόν), που αποφασίζονται τα κοινά ευρωπαϊκά βήματα, υποβόσκει ένας οικονομικός ρατσισμός.
Τελικά τι είναι η Ε.Ε.; Η κλειστή Ευρωζώνη, τα Συμβούλια Κορυφής, το Ευρωκοινοβούλιο ή ένα ανεκπλήρωτο όνειρο, που έθρεψε από την μια, φαντασιακά τη γενιά μας κι από την άλλη, δεν μπορεί καλά καλά να θρέψει, όλα τα στόματα των πολιτών που την συναπαρτίζουν; Τι σόι φετίχ είναι το κοινό νόμισμα, που το κατέχουν όλοι, αλλά μπορούν να το ξοδεύουν μόνο μερικοί, χωρίς να λογοδοτούν για τις δημοσιονομικές συνέπειες; Που είναι εν τέλει η δημοκρατική αξιοπρέπεια όλων εκείνων, που υποδουλώνονται και υποδουλώνουν, στο όνομα του ζήσε «στο μύθο σου»;
Και λοιπόν; Τι θ’ αλλάξει γι’ αυτές;
Οι λαοί της πρώην ανατολικής Ευρώπης, φαντασιώνονται πολλά. Όμως εκείνο που τους εξιτάρει, είναι το χρήμα. Αυτό άλλωστε τους είχαν υποσχεθεί άφθονο, όταν αναζητούσαν μέσω των δημοκρατικών αιτημάτων τους, την οικονομική και ιδεολογική ανατροπή του σοβιετικού μοντέλου.
Σήμερα λοιπόν, που η Ε.Ε. έχει μπει σε νομισματικές περιπέτειες, ποιο είναι το όφελος, για τις νέες χώρες, που στριμώχνονται στην κοινή Ευρώπη; Λεφτά δεν υπάρχουν, προνόμια δεν δίνονται, η κοινωνική αρωγή είναι σπάνια λέξη, τα προγράμματα στήριξης των εθνικών οικονομιών συρρικνώνονται και πάνω απ’ όλα, στο βάθος, εκεί (στο κονκλάβιο της Κομισιόν), που αποφασίζονται τα κοινά ευρωπαϊκά βήματα, υποβόσκει ένας οικονομικός ρατσισμός.
Τελικά τι είναι η Ε.Ε.; Η κλειστή Ευρωζώνη, τα Συμβούλια Κορυφής, το Ευρωκοινοβούλιο ή ένα ανεκπλήρωτο όνειρο, που έθρεψε από την μια, φαντασιακά τη γενιά μας κι από την άλλη, δεν μπορεί καλά καλά να θρέψει, όλα τα στόματα των πολιτών που την συναπαρτίζουν; Τι σόι φετίχ είναι το κοινό νόμισμα, που το κατέχουν όλοι, αλλά μπορούν να το ξοδεύουν μόνο μερικοί, χωρίς να λογοδοτούν για τις δημοσιονομικές συνέπειες; Που είναι εν τέλει η δημοκρατική αξιοπρέπεια όλων εκείνων, που υποδουλώνονται και υποδουλώνουν, στο όνομα του ζήσε «στο μύθο σου»;
Τα Πράσινα Κόμματα.
2012. Ο γρίφος της Ε.Ε. προβληματίζει και φανερώνει τις διχογνωμίες στην Πολιτική Οικολογία. Η Δημοκρατία στο απόσπασμα! Φταίει συνολικά το ανεξέλεγκτο σύστημα ή απλώς τα κόμματα που ηγούνται στην Ε.Ε.; Πράσινη απάντηση, ουσιαστικά δεν υπάρχει. Στο γόρδιο δεσμό του οικονομισμού, που κυριαρχεί στον ευρωπαϊκό χώρο (και στο παγκόσμιο καπιταλιστικό στερέωμα), η πολιτικοποιημένη Οικολογία, αναζητεί σπασμωδικές λύσεις, μέσα από τεχνοκρατικές προτάσεις.
Πιστεύει, ότι το θέμα του ορθού πολιτικού προσανατολισμού, είναι μια λεγκαλιστική διαδικασία, που θα δημοκρατικοποιήσει τους κοινοτικούς κανόνες. Δηλαδή χρειάζεται μια κοινωνική μεταρρύθμιση των θεσμών, γιατί βρίσκονται σήμερα σε λάθος χέρια. Στην ελίτ του κεφαλαίου. Η διαχειριστική αναδιάταξη των θεσμών της Ε.Ε. υπέρ του κοινωνικού συνόλου, θα επαναφέρει την πολυπόθητη ισορροπία, που έχει ανατραπεί σήμερα από τους καταπιεστικούς οικονομικούς δείκτες. Με δυό λόγια, αρκεί να πειστεί ο δυσαρεστημένος ψηφοφόρος, αφ’ ενός στο να διώξει το δίδυμο του γερμανικό-γαλλικού άξονα Μέρκελ-Σαρκοζί κι αφ’ ετέρου, με το να φέρει τις δυνάμεις της «προόδου» στην εξουσία (Σοσιαλιστές-Πράσινους) κι έτσι απλά στη συνέχεια, η κοινή Ευρώπη, θα ξαναεπανέλθει στην ορθή πορεία, των πρώτων εκείνων σχεδιαστών, του «ονείρου». (Στην ονειροπόληση μιας ηπείρου, χωρίς σύνορα και κοινωνικούς φραγμούς).
Η κοινή συνισταμένη των Πράσινων κομμάτων, αντιπροτείνει ως περιστασιακό καταπραϋντικό στην υπάρχουσα κρίση αξιών. Ένα «ευρωομόλογο» ισομερισμένου χρέους, που θα το επωμιστεί ένα κοινό ταμείο και παράλληλα προωθεί μια επενδυτική προσπάθεια, πάνω στη βάση της πράσινης τεχνολογίας.
Δηλαδή το καπιταλιστικό παραγωγικό σύστημα αναπροσαρμόζεται επιφανειακά, μέσα από τις διαρθρωτικές διοικητικές αλλαγές στο Νότο, βάζοντας σε ηθικότερη βάση την φορολόγηση τους κι από την άλλη ανταποδοτικά, ο ηθικοπλαστικός Βορράς, προσφέρει πλάτη στα χρέη, που όμως συνεχίζουν να συσσωρεύονται από τους διαφορετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, μεταξύ των χωρών που συναπαρτίζουν την Ευρωζώνη.
Αυτό (το Green Deal), όσο κι αν ακούγεται ευχάριστο, όσο κι αν δίνει μια διέξοδο στην παραγωγή, όσο κι αν βοηθάει την οικολογική προσπάθεια, για μια πιο βιώσιμη κοινωνία, ουσιαστικά αφήνει ανέπαφο, το περίβλημα του ζέοντος προβλήματος. Δεν απαντά επί της ουσίας. Ποιος κερδίζει και ποιος χάνει, απ’ αυτό το πάρτα όλα, του παγκοσμιοποιημένου ανταγωνισμού; Ποια έθνη βολεύονται και ποια δυστυχούν; Τι θα γίνει με την υποσχόμενη ευημερία των πολιτών; Μπορεί η ενεργειακή μεταστροφή, σε ηπιότερες μορφές, ενεργειακής απόδοσης, να γίνει το μέσον που θα φράξει την αχαλίνωτη κεφαλαιοκρατική ανταγωνιστικότητα; Μπορεί η πράσινη ανάπτυξη, από μόνη της, να δώσει ώθηση στην ειρηνική μετεξέλιξη του καπιταλιστικού γίγνεσθαι; Ν’ ανατρέψει τον κύκλο του χρήματος, που αναζητεί καινούργιες ευκαιρίες πλουτισμού; Υπάρχει τελικά «εξανθρωπισμός» της καπιταλιστικής οικονομίας; Δηλαδή, με το να καταργηθούν τα πυρηνικά εργοστάσια, με το να μπουν περισσότερες ΑΠΕ κλπ. θ’ αλλάξει ο συσχετισμός του πλούτου, ανάμεσα στους έχοντες και στους παρίες; Στον ευημερούντα Βορρά και στον δυστυχή Νότο της Ευρώπης; Στα υψηλά ΑΕΠ της Δύσης και στα λειψά αποθεματικά των ανατολικών χωρών; Σε τελευταία ανάλυση, ανατρέπεται η κλιματική αλλαγή, μόνο με την επικουρία της πράσινης τεχνολογίας ή αλλάζοντας το παραγωγικό σύστημα, σε μια διαφορετική κατεύθυνση; Τα «μνημόνια», είναι μέσα στην κουλτούρα της Πολιτικής Οικολογίας; Τα Πράσινα λοιπόν κόμματα, σε ποιο βαθμό εμβόλιμα ανατρέπουν ή σιγοντάρουν, το υπάρχον σύστημα, που δημιουργεί το χάσμα στους λαούς, τη διόγκωση του πλούτου και οδηγεί την επιβίωση του περιβάλλοντος, στα όρια της καταστροφής;
Μ’ αυτό λοιπόν το ερώτημα, μπαίνουμε στην καρδιά του προβλήματος, που δημιουργεί συνειρμικές εντάσεις.
Πιστεύει, ότι το θέμα του ορθού πολιτικού προσανατολισμού, είναι μια λεγκαλιστική διαδικασία, που θα δημοκρατικοποιήσει τους κοινοτικούς κανόνες. Δηλαδή χρειάζεται μια κοινωνική μεταρρύθμιση των θεσμών, γιατί βρίσκονται σήμερα σε λάθος χέρια. Στην ελίτ του κεφαλαίου. Η διαχειριστική αναδιάταξη των θεσμών της Ε.Ε. υπέρ του κοινωνικού συνόλου, θα επαναφέρει την πολυπόθητη ισορροπία, που έχει ανατραπεί σήμερα από τους καταπιεστικούς οικονομικούς δείκτες. Με δυό λόγια, αρκεί να πειστεί ο δυσαρεστημένος ψηφοφόρος, αφ’ ενός στο να διώξει το δίδυμο του γερμανικό-γαλλικού άξονα Μέρκελ-Σαρκοζί κι αφ’ ετέρου, με το να φέρει τις δυνάμεις της «προόδου» στην εξουσία (Σοσιαλιστές-Πράσινους) κι έτσι απλά στη συνέχεια, η κοινή Ευρώπη, θα ξαναεπανέλθει στην ορθή πορεία, των πρώτων εκείνων σχεδιαστών, του «ονείρου». (Στην ονειροπόληση μιας ηπείρου, χωρίς σύνορα και κοινωνικούς φραγμούς).
Η κοινή συνισταμένη των Πράσινων κομμάτων, αντιπροτείνει ως περιστασιακό καταπραϋντικό στην υπάρχουσα κρίση αξιών. Ένα «ευρωομόλογο» ισομερισμένου χρέους, που θα το επωμιστεί ένα κοινό ταμείο και παράλληλα προωθεί μια επενδυτική προσπάθεια, πάνω στη βάση της πράσινης τεχνολογίας.
Δηλαδή το καπιταλιστικό παραγωγικό σύστημα αναπροσαρμόζεται επιφανειακά, μέσα από τις διαρθρωτικές διοικητικές αλλαγές στο Νότο, βάζοντας σε ηθικότερη βάση την φορολόγηση τους κι από την άλλη ανταποδοτικά, ο ηθικοπλαστικός Βορράς, προσφέρει πλάτη στα χρέη, που όμως συνεχίζουν να συσσωρεύονται από τους διαφορετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, μεταξύ των χωρών που συναπαρτίζουν την Ευρωζώνη.
Αυτό (το Green Deal), όσο κι αν ακούγεται ευχάριστο, όσο κι αν δίνει μια διέξοδο στην παραγωγή, όσο κι αν βοηθάει την οικολογική προσπάθεια, για μια πιο βιώσιμη κοινωνία, ουσιαστικά αφήνει ανέπαφο, το περίβλημα του ζέοντος προβλήματος. Δεν απαντά επί της ουσίας. Ποιος κερδίζει και ποιος χάνει, απ’ αυτό το πάρτα όλα, του παγκοσμιοποιημένου ανταγωνισμού; Ποια έθνη βολεύονται και ποια δυστυχούν; Τι θα γίνει με την υποσχόμενη ευημερία των πολιτών; Μπορεί η ενεργειακή μεταστροφή, σε ηπιότερες μορφές, ενεργειακής απόδοσης, να γίνει το μέσον που θα φράξει την αχαλίνωτη κεφαλαιοκρατική ανταγωνιστικότητα; Μπορεί η πράσινη ανάπτυξη, από μόνη της, να δώσει ώθηση στην ειρηνική μετεξέλιξη του καπιταλιστικού γίγνεσθαι; Ν’ ανατρέψει τον κύκλο του χρήματος, που αναζητεί καινούργιες ευκαιρίες πλουτισμού; Υπάρχει τελικά «εξανθρωπισμός» της καπιταλιστικής οικονομίας; Δηλαδή, με το να καταργηθούν τα πυρηνικά εργοστάσια, με το να μπουν περισσότερες ΑΠΕ κλπ. θ’ αλλάξει ο συσχετισμός του πλούτου, ανάμεσα στους έχοντες και στους παρίες; Στον ευημερούντα Βορρά και στον δυστυχή Νότο της Ευρώπης; Στα υψηλά ΑΕΠ της Δύσης και στα λειψά αποθεματικά των ανατολικών χωρών; Σε τελευταία ανάλυση, ανατρέπεται η κλιματική αλλαγή, μόνο με την επικουρία της πράσινης τεχνολογίας ή αλλάζοντας το παραγωγικό σύστημα, σε μια διαφορετική κατεύθυνση; Τα «μνημόνια», είναι μέσα στην κουλτούρα της Πολιτικής Οικολογίας; Τα Πράσινα λοιπόν κόμματα, σε ποιο βαθμό εμβόλιμα ανατρέπουν ή σιγοντάρουν, το υπάρχον σύστημα, που δημιουργεί το χάσμα στους λαούς, τη διόγκωση του πλούτου και οδηγεί την επιβίωση του περιβάλλοντος, στα όρια της καταστροφής;
Μ’ αυτό λοιπόν το ερώτημα, μπαίνουμε στην καρδιά του προβλήματος, που δημιουργεί συνειρμικές εντάσεις.
Οι Πράσινοι της Γερμανίας
Όταν τα πάντα πήγαιναν βολικά και όταν η οικονομία και η γενικότερη πολιτική συγκυρία της Ευρώπης, βοηθούσε στην ανάπτυξη του βιοτικού επιπέδου των λαών, οι πράσινες ιδέες, πήγαιναν από το καλό στο καλύτερο. Το κοινωνικό κράτος, η μεσαία τάξη και η οικολογική κατανάλωση, ήταν τα κλειδιά της επιτυχίας.
Οι Γερμανοί, ήταν οι πρωτοπόροι, στον μετασχηματισμό της οικονομίας τους, μέσα από μια σειρά εναλλακτικών προτάσεων. Το αξιοζήλευτο πάθος που δείχνουν ως λαός στην προστασία του φυσικού, αλλά και του δομημένου περιβάλλοντος, ήταν το φωτεινό παράδειγμα για όλους τους άλλους οικολόγους της Ευρώπης. Πράγματι, οι περιώνυμοι εκεί Πράσινοι, κατοχύρωσαν πολλά στην γερμανική κοινωνία. Από τις πράσινες συμπεριφορές, μέχρι την αποδοχή της διαφορετικότητας των πολιτών. Σταδιακά μετεξελίχθηκαν από ένα κόμμα διαμαρτυρίας, σ’ ένα φορέα που συγκυβέρνησε και έβαλε τις βάσεις, μια μοντέρνας αντίληψης, σ’ όλο αυτό που ονομάζεται κοινωνική ποιότητα ζωής. Η ανοδική καταγραφή του κόμματος, μέσα στους κοινωνικούς θεσμούς, έφτασε σε αξιοζήλευτα επίπεδα κι έγινε ποθητό παράδειγμα, για όλα τ’ άλλα αδελφά κόμματα της Ευρώπης.
Όμως μαζί με τους Πράσινους, άλλαξε κι η εποχή. Η γερμανική διαιρεμένη επικράτεια, από ένα σημαδιακό πείραμα ανάμεσα στους ιδεολογικούς και οικονομικούς συνασπισμούς, ενοποιήθηκε πολιτικά, αφήνοντας αλώβητες τις οικονομικές ανισότητες. Η φωνή διαμαρτυρίας στη Δυτική Γερμανία που έκφραζαν οι εναλλακτικοί Πράσινοι, ως προς τον καταναλωτισμό, τα δημοκρατικά δικαιώματα, την οικολογία , την ειρήνη και την αποστρατικοποίηση, μονομιάς έγιναν παρελθόν από ένα νέο status, που υποσχέθηκε ευημερία στους ανατολικούς συμπατριώτες, μέσα από την εσωτερική αλληλέγγυα βοήθεια των δυτικογερμανών. (Δηλαδή, μια παρόμαια κατάσταση με την Ελλάδα. Θα πάρετε χρήματα, για ν’ αλλάξετε σε σύγχρονο κράτος, την παλιά μίζερη σας «Ψωροκώσταινα»).
Για να επιβιώσουν οι Πράσινοι, μέσα στο καθεστωτικό νέο πλαίσιο δράσης, για να μην χάσουν κι άλλους ψήφους και δύναμη από την ενσωμάτωση (έπαθαν στραπάτσο στις πρώτες ενοποιημένες εκλογές, μιας κι ο λόγος τους ηχούσε πολύ παράξενα, στ’ αυτιά των Ανατολικών), έβαλαν μπόλικο «νερό» στις απόψεις τους και αλλοτριώθηκαν προς το καπιταλιστικότερο. Δηλαδή μπήκαν στον πειρασμό της υποσχεσιολογίας και ενσωματώθηκε η πάγια ειρηνιστική θέση τους, στον ιδεολογικό παράγοντα του «κράτος τιμωρός» (Γιουγκοσλαβία. Η αστυνομική βία, έγινε συνώνυμο της έννομης τάξης). Παράτησαν το εναλλακτικό μοντέλο ζωής και αποδέχθηκαν, ότι για να «επιβιώσουν», πρέπει να κολλήσουν στον μηχανισμό που παράγει καταναλωτικό πλούτο. Άφησαν στο παρελθόν την ιδεολογία της ήπιας ανάπτυξης και της αντικαπιταλιστικής κοινωνικής συνοχής. Δημιουργήθηκε λοιπόν το πλαίσιο δράσης τους, που ορίζεται σε γενικές γραμμές, ως «οικολογικοποίηση του καπιταλισμού».
Ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια προς την καθιέρωση, το πρώην αντί-κόμμα, απεμπόλησε την ριζοσπαστικότητα των απόψεών του. Μπήκε στο παιγνίδι του καθεστωτικού δούναι λαβείν και των κομματικών συσχετισμών. Η πρόσκαιρη έπαρση της νικηφόρας πορείας, κοίταξε με αμετροέπεια το δόλωμα της εξουσίας και δημιούργησε ιδεολογικό κενό στα μετόπισθεν του.
Με δυό λόγια έγιναν οι Πράσινοι συστημικοί. Εκεί που προέτασσαν στο παρελθόν (την κατ’ εξοχήν αιχμή της παρουσίας τους), στις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, στην διαφορετικότητα του πολιτικού ύφους και ήθους, στην ανακλητότητα των επαγγελματιών της πολιτικής, στην ασυμβίβαστη τακτική τους, απέναντι στις συντηρητικές πολιτικές των κομματικών τους αντιπάλων, δηλαδή στον εν γένει αντικομφορμισμό τους, όλα μονομιάς, τα τουμπάρισαν.
Για να βολευτεί το «πράσινο όνειρο» στη Γερμανία, οι αναγκαίοι συμβιβασμοί με τα κατεστημένα κόμματα, δημιούργησαν τη λεγόμενη «κουλτούρα των συνεργασιών». Δηλαδή παραχωρούμε, αλλοτριώνουμε ένα μέρος του προγράμματος μας, για να φτάσουμε στο στόχο μας. Έτσι δημιουργήθηκαν ακατανόητοι σύνδεσμοι με αντιπάλους, στη βάση της οικολογικής προσέγγισης. Δηλαδή σταδιακά αλλάζουμε την φυσιογνωμία του αντιπάλου και τον φέρνουμε με τα νερά μας.
Η άνοδος του βιοτικού επιπέδου στη (δυτική) Γερμανία, μέσα από την παροχή μπόλικου χρήματος, ανέβασε τους δείκτες της κοινωνικής ευημερίας και οικολογικοποίησε την συμπεριφορά των πολιτών. Η νέα μεσαία τάξη, δεν είχε καμιά πλέον αναστολή, να ενσωματωθεί στους Πράσινους και ν’ αναδείξει το εν λόγω κόμμα, ως μια στέρεη τρίτη δύναμη, ανάμεσα στα μεγαθήρια της αστικής δημοκρατίας. Οι Φιλελεύθεροι έγιναν ντεμοντέ.
Κι έτσι άρχισαν τα κυβερνητικά σούρτα φέρτα. Κανένας δεν είχε πρόβλημα να συνεργαστεί πλέον μαζί με τους Πράσινους. Οι δακτυλοδεικτούμενοι «χίπηδες», φόρεσαν γραβάτα και πέρασαν στα σαλόνια.
Οι Γερμανοί, ήταν οι πρωτοπόροι, στον μετασχηματισμό της οικονομίας τους, μέσα από μια σειρά εναλλακτικών προτάσεων. Το αξιοζήλευτο πάθος που δείχνουν ως λαός στην προστασία του φυσικού, αλλά και του δομημένου περιβάλλοντος, ήταν το φωτεινό παράδειγμα για όλους τους άλλους οικολόγους της Ευρώπης. Πράγματι, οι περιώνυμοι εκεί Πράσινοι, κατοχύρωσαν πολλά στην γερμανική κοινωνία. Από τις πράσινες συμπεριφορές, μέχρι την αποδοχή της διαφορετικότητας των πολιτών. Σταδιακά μετεξελίχθηκαν από ένα κόμμα διαμαρτυρίας, σ’ ένα φορέα που συγκυβέρνησε και έβαλε τις βάσεις, μια μοντέρνας αντίληψης, σ’ όλο αυτό που ονομάζεται κοινωνική ποιότητα ζωής. Η ανοδική καταγραφή του κόμματος, μέσα στους κοινωνικούς θεσμούς, έφτασε σε αξιοζήλευτα επίπεδα κι έγινε ποθητό παράδειγμα, για όλα τ’ άλλα αδελφά κόμματα της Ευρώπης.
Όμως μαζί με τους Πράσινους, άλλαξε κι η εποχή. Η γερμανική διαιρεμένη επικράτεια, από ένα σημαδιακό πείραμα ανάμεσα στους ιδεολογικούς και οικονομικούς συνασπισμούς, ενοποιήθηκε πολιτικά, αφήνοντας αλώβητες τις οικονομικές ανισότητες. Η φωνή διαμαρτυρίας στη Δυτική Γερμανία που έκφραζαν οι εναλλακτικοί Πράσινοι, ως προς τον καταναλωτισμό, τα δημοκρατικά δικαιώματα, την οικολογία , την ειρήνη και την αποστρατικοποίηση, μονομιάς έγιναν παρελθόν από ένα νέο status, που υποσχέθηκε ευημερία στους ανατολικούς συμπατριώτες, μέσα από την εσωτερική αλληλέγγυα βοήθεια των δυτικογερμανών. (Δηλαδή, μια παρόμαια κατάσταση με την Ελλάδα. Θα πάρετε χρήματα, για ν’ αλλάξετε σε σύγχρονο κράτος, την παλιά μίζερη σας «Ψωροκώσταινα»).
Για να επιβιώσουν οι Πράσινοι, μέσα στο καθεστωτικό νέο πλαίσιο δράσης, για να μην χάσουν κι άλλους ψήφους και δύναμη από την ενσωμάτωση (έπαθαν στραπάτσο στις πρώτες ενοποιημένες εκλογές, μιας κι ο λόγος τους ηχούσε πολύ παράξενα, στ’ αυτιά των Ανατολικών), έβαλαν μπόλικο «νερό» στις απόψεις τους και αλλοτριώθηκαν προς το καπιταλιστικότερο. Δηλαδή μπήκαν στον πειρασμό της υποσχεσιολογίας και ενσωματώθηκε η πάγια ειρηνιστική θέση τους, στον ιδεολογικό παράγοντα του «κράτος τιμωρός» (Γιουγκοσλαβία. Η αστυνομική βία, έγινε συνώνυμο της έννομης τάξης). Παράτησαν το εναλλακτικό μοντέλο ζωής και αποδέχθηκαν, ότι για να «επιβιώσουν», πρέπει να κολλήσουν στον μηχανισμό που παράγει καταναλωτικό πλούτο. Άφησαν στο παρελθόν την ιδεολογία της ήπιας ανάπτυξης και της αντικαπιταλιστικής κοινωνικής συνοχής. Δημιουργήθηκε λοιπόν το πλαίσιο δράσης τους, που ορίζεται σε γενικές γραμμές, ως «οικολογικοποίηση του καπιταλισμού».
Ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια προς την καθιέρωση, το πρώην αντί-κόμμα, απεμπόλησε την ριζοσπαστικότητα των απόψεών του. Μπήκε στο παιγνίδι του καθεστωτικού δούναι λαβείν και των κομματικών συσχετισμών. Η πρόσκαιρη έπαρση της νικηφόρας πορείας, κοίταξε με αμετροέπεια το δόλωμα της εξουσίας και δημιούργησε ιδεολογικό κενό στα μετόπισθεν του.
Με δυό λόγια έγιναν οι Πράσινοι συστημικοί. Εκεί που προέτασσαν στο παρελθόν (την κατ’ εξοχήν αιχμή της παρουσίας τους), στις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, στην διαφορετικότητα του πολιτικού ύφους και ήθους, στην ανακλητότητα των επαγγελματιών της πολιτικής, στην ασυμβίβαστη τακτική τους, απέναντι στις συντηρητικές πολιτικές των κομματικών τους αντιπάλων, δηλαδή στον εν γένει αντικομφορμισμό τους, όλα μονομιάς, τα τουμπάρισαν.
Για να βολευτεί το «πράσινο όνειρο» στη Γερμανία, οι αναγκαίοι συμβιβασμοί με τα κατεστημένα κόμματα, δημιούργησαν τη λεγόμενη «κουλτούρα των συνεργασιών». Δηλαδή παραχωρούμε, αλλοτριώνουμε ένα μέρος του προγράμματος μας, για να φτάσουμε στο στόχο μας. Έτσι δημιουργήθηκαν ακατανόητοι σύνδεσμοι με αντιπάλους, στη βάση της οικολογικής προσέγγισης. Δηλαδή σταδιακά αλλάζουμε την φυσιογνωμία του αντιπάλου και τον φέρνουμε με τα νερά μας.
Η άνοδος του βιοτικού επιπέδου στη (δυτική) Γερμανία, μέσα από την παροχή μπόλικου χρήματος, ανέβασε τους δείκτες της κοινωνικής ευημερίας και οικολογικοποίησε την συμπεριφορά των πολιτών. Η νέα μεσαία τάξη, δεν είχε καμιά πλέον αναστολή, να ενσωματωθεί στους Πράσινους και ν’ αναδείξει το εν λόγω κόμμα, ως μια στέρεη τρίτη δύναμη, ανάμεσα στα μεγαθήρια της αστικής δημοκρατίας. Οι Φιλελεύθεροι έγιναν ντεμοντέ.
Κι έτσι άρχισαν τα κυβερνητικά σούρτα φέρτα. Κανένας δεν είχε πρόβλημα να συνεργαστεί πλέον μαζί με τους Πράσινους. Οι δακτυλοδεικτούμενοι «χίπηδες», φόρεσαν γραβάτα και πέρασαν στα σαλόνια.
Στην αρχή με τους Σοσιαλδημοκράτες.
Δημιουργήθηκαν οι νέες σχέσεις εργασίας ( Χάρτς 4), για να δελεαστεί μέσω των χαμηλών μισθών και των μικρότερων κοινωνικών ενισχύσεων , η επενδυτική αποκατάσταση των γηγενών (και ξένων) επιχειρήσεων, που μέχρι τότε προτιμούσαν να έχουν φτηνότερο προϊόν στη Γερμανία, μέσω της τσέχικης ή της κινέζικης μανιφατούρας. Πράγματι, αυτό επιτεύχθηκε κι αρκετές πλέον επιχειρήσεις προτίμησαν παλινόστησαν σ την εγχώρια παραγωγή, που διοχετεύει τα καταναλωτικά προϊόντα της, όχι μόνο στους Γερμανούς (και στους άλλους πλούσιους λαούς του πλανήτη), αλλά και στο Νότο της Ευρώπης, που αγόραζε άρον άρον και με ποσότητες , τον επίπλαστο καταναλωτισμό, μέσω δανεικών χρημάτων (προς γνώση φυσικά, όλων των πιστωτών). Άλλωστε αυτό ήταν το πλαίσιο του «λαϊκού καπιταλισμού». Αγοράζεις ό,τι θέλεις και το ξεπληρώνεις σιγά σιγά, στο βάθος του χρόνου.
Τα ίδια που συνέβησαν στο Νότο, έγιναν και στην Ανατολική Γερμανία. Υπήρξε η πρόβλεψη, ότι σταδιακά το 2015 (μετά από 25 χρόνια της ενσωμάτωσης), η πρώην «υποανάπτυκτη» περιοχή της Γερμανίας , θα έφτανε σ’ ένα επίπεδο σχεδόν παραπλήσιο, με την ευζωία του μέσου Γερμανού (της δυτικής πλευράς της χώρας), έχοντας ως όχημα προς την ευημερία, την αθρόα φτηνή δανειοδότηση, για μια σειρά προσωπικών και κοινωνικών δραστηριοτήτων.
Τα ίδια που συνέβησαν στο Νότο, έγιναν και στην Ανατολική Γερμανία. Υπήρξε η πρόβλεψη, ότι σταδιακά το 2015 (μετά από 25 χρόνια της ενσωμάτωσης), η πρώην «υποανάπτυκτη» περιοχή της Γερμανίας , θα έφτανε σ’ ένα επίπεδο σχεδόν παραπλήσιο, με την ευζωία του μέσου Γερμανού (της δυτικής πλευράς της χώρας), έχοντας ως όχημα προς την ευημερία, την αθρόα φτηνή δανειοδότηση, για μια σειρά προσωπικών και κοινωνικών δραστηριοτήτων.
Οι Χριστιανοδημοκράτες «Οικολόγοι».
Οι δεξιοί της Γερμανίας, βλέποντας την οικολογικοποίηση της μεσαίας τάξης, δεν άφησαν το μονοπωλιακό πλεονέκτημα στους Πράσινους, να μιλάνε μόνο αυτοί για την «Πράσινη Γερμανία». Αναγνωρίζοντας ότι δεν μπορούν να συγκυβερνήσουν πλέον με τους ξοφλημένους Φιλελεύθερους, δεν τους χαλάει να πάνε σε μια συγκατοίκηση με τους Πράσινους, στην βάση των αμοιβαίων παραχωρήσεων, από τα προγράμματά τους.
Η Χριστιανοδημοκρατική Ένωση, απεδέχθη ότι η χρήση της πυρηνικής ενέργειας στην εν λόγω χώρα, μπορεί να εγκαταλειφθεί, αρκεί τεχνικά το κράτος να προσαρμοστεί στις ΑΠΕ, στην εισαγωγή φυσικού αερίου και υδρογονανθράκων, αρκεί η γερμανική παραγωγή και κατανάλωση να περάσει στην «πράσινη ανάπτυξη». Δηλαδή, όταν το γερμανικό ΑΕΠ έφτασε στα ύψη, θεώρησε, ότι μπορεί να μπει σε πιο οικολογικές εφαρμογές, να ζήσει καλύτερα, χωρίς να θιχθεί το οικονομικό σύστημα.
Κι απ’ εκεί προέκυψε ένα άλλο πρόβλημα. Το κόστος. Δηλαδή όλη αυτή η διαδικασία του μετασχηματισμού του ενεργειακού δυναμικού, έφερε δαπανηρότερες υποχρεώσεις, με αποτέλεσμα, ένα μέρος της χώρας ( το Ανατολικό), που στηρίζεται στην φτηνή ενέργεια (για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων), υποχρεώθηκε στον παραγκωνισμό. Δηλαδή επειδή δεν μπορεί να πληρώνει την ευημερία του κι επειδή οι παλιές καλές μέρες του άφθονου χρήματος εξανεμίστηκαν, μπήκε σε καραντίνα το σχεδιασμένο επί χάρτου όνειρο, για τις δυό «ισοδύναμες περιοχές» της Γερμανίας το 2020. Παράλληλα, εξ αιτίας του περιορισμού των κρατικών κεφαλαίων, σ’ όλη την επικράτεια του γερμανικού κράτους, μέσα σε μια δεκαετία, ξεχαρβαλώθηκε το κοινωνικό σύστημα περίθαλψης και αρωγής, προς όφελος της ιδιωτικής ασφάλισης. Το κράτος θεωρήθηκε υπερφορτωμένο από αρμοδιότητες για την προστασία του πολίτη κι έτσι η ιδιωτική επιχειρηματικότητα, ανέλαβε να ξαλαφρώσει τον προϋπολογισμό.
Η Χριστιανοδημοκρατική Ένωση, απεδέχθη ότι η χρήση της πυρηνικής ενέργειας στην εν λόγω χώρα, μπορεί να εγκαταλειφθεί, αρκεί τεχνικά το κράτος να προσαρμοστεί στις ΑΠΕ, στην εισαγωγή φυσικού αερίου και υδρογονανθράκων, αρκεί η γερμανική παραγωγή και κατανάλωση να περάσει στην «πράσινη ανάπτυξη». Δηλαδή, όταν το γερμανικό ΑΕΠ έφτασε στα ύψη, θεώρησε, ότι μπορεί να μπει σε πιο οικολογικές εφαρμογές, να ζήσει καλύτερα, χωρίς να θιχθεί το οικονομικό σύστημα.
Κι απ’ εκεί προέκυψε ένα άλλο πρόβλημα. Το κόστος. Δηλαδή όλη αυτή η διαδικασία του μετασχηματισμού του ενεργειακού δυναμικού, έφερε δαπανηρότερες υποχρεώσεις, με αποτέλεσμα, ένα μέρος της χώρας ( το Ανατολικό), που στηρίζεται στην φτηνή ενέργεια (για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων), υποχρεώθηκε στον παραγκωνισμό. Δηλαδή επειδή δεν μπορεί να πληρώνει την ευημερία του κι επειδή οι παλιές καλές μέρες του άφθονου χρήματος εξανεμίστηκαν, μπήκε σε καραντίνα το σχεδιασμένο επί χάρτου όνειρο, για τις δυό «ισοδύναμες περιοχές» της Γερμανίας το 2020. Παράλληλα, εξ αιτίας του περιορισμού των κρατικών κεφαλαίων, σ’ όλη την επικράτεια του γερμανικού κράτους, μέσα σε μια δεκαετία, ξεχαρβαλώθηκε το κοινωνικό σύστημα περίθαλψης και αρωγής, προς όφελος της ιδιωτικής ασφάλισης. Το κράτος θεωρήθηκε υπερφορτωμένο από αρμοδιότητες για την προστασία του πολίτη κι έτσι η ιδιωτική επιχειρηματικότητα, ανέλαβε να ξαλαφρώσει τον προϋπολογισμό.
Ανέβηκε η κατανάλωση και πλήθυναν οι νεόπτωχοι.
Η λαμποκοπούσα βιτρίνα του γερμανικού θαύματος, δείχνει τις έντονες ταξικές διαφορές της. Όποιος έχει τα ευρώ καλοπερνάει. Όποιος αντίθετα είχε μπει στην παγίδα, ότι θα τραφεί από την φιλευσπλαχνία του κοινωνικού κράτους (όπως στο παρελθόν, τότε στα χρόνια της ακμάζουσας Σοσιαλδημοκρατίας), πλέον διαλύεται. Όποιος φοβάται περισσότερο ότι θα χάσει η Γερμανία την ευημερία της κι ο πολίτης την καλοπέρασή του, συσπειρώνεται στην Μέρκελ. Όποιος είναι μετανάστης ή εργαζόμενος και τρέμει για το αβέβαιο μέλλον του, τρέχει στους Σοσιαλδημοκράτες. Όποιος ζει με τις οικολογικές/δημοκρατικές φαντασιώσεις του, πάει στους Πράσινους. Στη Γερμανία, η εκλογική πελατεία, έχει ξεκαθαρισμένα κόμματα. Δεν παραπαίει, δεν ψάχνεται όπως στην Ελλάδα. Σταθερές γερμανικές κομματικές αξίες (των τριών πυλώνων της εξουσίας), όπως διατυμπανίζουν οι αναλυτές, των διαφόρων ινστιτούτων του πολιτικού σχεδιασμού.
Πίσω από τις εικόνες της ευημερίας…
Αποτέλεσμα αυτού του διπολικού σοκ ( με τα χαμηλά μεροκάματα και το ακριβό κόστος ζωής), με τις έντονες κοινωνικές αντιθέσεις, είναι η καιροφυλακτούσα μιζέρια. Αναπόφευκτο προϊόν της, παράγωγο της φτώχειας, είναι η αμφισβήτηση του μοντέλου (από τα κατ’ εξοχήν θύματα), τους ηλικιωμένους, αλλά προπαντός, από τους «άτακτους» μέχρι θρασείς νέους της Γερμανίας.
Μεγάλωσε το ναζιστικό κίνημα. Δηλαδή η αντανακλαστική αντίδραση στο οτιδήποτε θεωρείται μη γερμανικό (μετανάστες), που κλέβουν θέσεις εργασίας, που τρώνε το ψωμί των φτωχών. Όμως μαζί μ’ αυτούς (όπως έδειξε η αντίδραση Σάρατσιν), είναι και πολλοί άλλοι (40% του πληθυσμού), που πιστεύουν , ότι η γερμανική ανεκτικότητα, η γερμανική κουλτούρα, υποφέρει από την «μουσουλμανοποίηση». Ότι πλέον η Γερμανία δεν μπορεί να κάνει ευπρόσδεκτη, την αθρόα εισαγωγή μεταναστών. Ότι τώρα στους δύσκολους καιρούς που έρχονται, πρέπει να μαζευτούν οι παραχωρήσεις και τα δικαιώματα στους ξένους.
Η απάντηση σ’ όλο αυτό το φασιστικό ιδεολόγημα, ήταν η αντίδραση της απέναντι πλευράς. Το ριζοσπαστικό, το ανατρεπτικό κίνημα, έδειξε ότι στη Γερμανία δεν υπάρχουν μόνο αντιρρησίες εθνικιστές. Οι πυρπολήσεις καταστημάτων και αυτοκινήτων, αλλά προπαντός οι διαδηλώσεις των αγανακτισμένων αλλά και των αντιεξουσιαστών, φανέρωσαν τ’ αξεπέραστα προβλήματα της δήθεν ειρηνικής προσαρμογής, που προσπάθησε επιμελώς ν’ αποκρύψει για χρόνια η προπαγάνδα του κράτους της ευημερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Το κράτος που όλα λειτουργούν άρτια, μας τελείωσε κι εκεί, στη χώρα της τελειομανίας.
Η βία των άκρων μεγάλωσε στη Γερμανία, κυρίως στην ανατολική πλευρά της χώρας. Αναπόφευκτα λοιπόν μέσα σ’ αυτό το σκηνικό κι οι Πράσινοι είχαν τις απώλειές τους, απ’ αυτό το νέο κοινωνικό δεδομένο. Την αναγεννημένη αντισυμβατικότητα.
Η σταθερή πορεία των Πράσινων, ανακόπηκε κι άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Το αντίπαλο «αγκάθι» λέγεται τώρα, κόμμα των Πειρατών! Δηλαδή μια πανομοιότυπη αντιγραφή της αντισυστημικής παρουσίας , αυτής που είχαν πριν από 30 χρόνια, οι Πράσινοι της Γερμανίας. Τότε που κίνησαν τα βαλτωμένα νερά της πολιτικής και της κοινωνίας, με την ενθουσιώδη θορυβώδη παρουσία τους στις ειρηνικές και αντιπυρηνικές διαδηλώσεις, τότε που πλημμύριζε ο λόγος τους, από την αντικομφορμιστική ρητορική.
Μονομιάς όλα τώρα άλλαξαν. Οι Πράσινοι αντιλαμβανόμενοι ότι δεν έχουν πολλά περιθώρια να παίξουν επί ίσοις όροις τα δυό κυρίαρχα κόμματα (CDU και SPD), ψάχνουν να βρουν την καλή συνταγή, που θα τους κρατήσει στην επικαιρότητα. Που θα συγκυβερνήσουν, γιατί αν τελικά δεν το πετύχουν, θα συρρικνωθεί ακόμη περισσότερο η δύναμή τους, από τα νέα ανερχόμενα πολιτικά μορφώματα, της γερμανικής κοινωνίας. Ακόμη αντιλαμβάνονται (οι Πράσινοι), ότι η παρουσία τους έχει σημειολογικό χαρακτήρα, που πρέπει πάση θυσία, να το κρατήσουν δροσερό, το σύμβολο του ηλίανθου. Αυτοί ως brand name «των πράσινων ιδεών», είναι οι αντιπροσωπευτικοί φορείς ενός οικολογικού μετασχηματισμού του καπιταλισμού. Όμως τα πράγματα πλέον προχώρησαν. Η αστική τάξη, η σοσιαλδημοκρατική της εκδοχή και η εν γένει νοοτροπία των Γερμανών ως προς το κάθε οικολογικό βήμα, δεν αφήνει περιθώρια πλέον, σε αποκλειστικούς κομματικούς περιβαλλοντικούς αντιπροσώπους. Δηλαδή προχωρούν και οι αντίπαλοι σε οικολογικές προτάσεις, γιατί πλέον έχει ωριμάσει η κοινωνία και αποδέχεται χωρίς κραδασμούς, την πράσινη αντίληψη του καπιταλισμού. Άρα η εξουσιαστική παρουσία των Πράσινων, δεν θεωρείται αναντικατάστατη. Μπορούν πλέον τα δυό μεγάλα κόμμα να συγκυβερνήσουν, γιατί οι διαχωριστικές τους γραμμές έχουν ελαχιστοποιηθεί, ακόμη και στα οικολογικά.
Μεγάλωσε το ναζιστικό κίνημα. Δηλαδή η αντανακλαστική αντίδραση στο οτιδήποτε θεωρείται μη γερμανικό (μετανάστες), που κλέβουν θέσεις εργασίας, που τρώνε το ψωμί των φτωχών. Όμως μαζί μ’ αυτούς (όπως έδειξε η αντίδραση Σάρατσιν), είναι και πολλοί άλλοι (40% του πληθυσμού), που πιστεύουν , ότι η γερμανική ανεκτικότητα, η γερμανική κουλτούρα, υποφέρει από την «μουσουλμανοποίηση». Ότι πλέον η Γερμανία δεν μπορεί να κάνει ευπρόσδεκτη, την αθρόα εισαγωγή μεταναστών. Ότι τώρα στους δύσκολους καιρούς που έρχονται, πρέπει να μαζευτούν οι παραχωρήσεις και τα δικαιώματα στους ξένους.
Η απάντηση σ’ όλο αυτό το φασιστικό ιδεολόγημα, ήταν η αντίδραση της απέναντι πλευράς. Το ριζοσπαστικό, το ανατρεπτικό κίνημα, έδειξε ότι στη Γερμανία δεν υπάρχουν μόνο αντιρρησίες εθνικιστές. Οι πυρπολήσεις καταστημάτων και αυτοκινήτων, αλλά προπαντός οι διαδηλώσεις των αγανακτισμένων αλλά και των αντιεξουσιαστών, φανέρωσαν τ’ αξεπέραστα προβλήματα της δήθεν ειρηνικής προσαρμογής, που προσπάθησε επιμελώς ν’ αποκρύψει για χρόνια η προπαγάνδα του κράτους της ευημερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Το κράτος που όλα λειτουργούν άρτια, μας τελείωσε κι εκεί, στη χώρα της τελειομανίας.
Η βία των άκρων μεγάλωσε στη Γερμανία, κυρίως στην ανατολική πλευρά της χώρας. Αναπόφευκτα λοιπόν μέσα σ’ αυτό το σκηνικό κι οι Πράσινοι είχαν τις απώλειές τους, απ’ αυτό το νέο κοινωνικό δεδομένο. Την αναγεννημένη αντισυμβατικότητα.
Η σταθερή πορεία των Πράσινων, ανακόπηκε κι άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Το αντίπαλο «αγκάθι» λέγεται τώρα, κόμμα των Πειρατών! Δηλαδή μια πανομοιότυπη αντιγραφή της αντισυστημικής παρουσίας , αυτής που είχαν πριν από 30 χρόνια, οι Πράσινοι της Γερμανίας. Τότε που κίνησαν τα βαλτωμένα νερά της πολιτικής και της κοινωνίας, με την ενθουσιώδη θορυβώδη παρουσία τους στις ειρηνικές και αντιπυρηνικές διαδηλώσεις, τότε που πλημμύριζε ο λόγος τους, από την αντικομφορμιστική ρητορική.
Μονομιάς όλα τώρα άλλαξαν. Οι Πράσινοι αντιλαμβανόμενοι ότι δεν έχουν πολλά περιθώρια να παίξουν επί ίσοις όροις τα δυό κυρίαρχα κόμματα (CDU και SPD), ψάχνουν να βρουν την καλή συνταγή, που θα τους κρατήσει στην επικαιρότητα. Που θα συγκυβερνήσουν, γιατί αν τελικά δεν το πετύχουν, θα συρρικνωθεί ακόμη περισσότερο η δύναμή τους, από τα νέα ανερχόμενα πολιτικά μορφώματα, της γερμανικής κοινωνίας. Ακόμη αντιλαμβάνονται (οι Πράσινοι), ότι η παρουσία τους έχει σημειολογικό χαρακτήρα, που πρέπει πάση θυσία, να το κρατήσουν δροσερό, το σύμβολο του ηλίανθου. Αυτοί ως brand name «των πράσινων ιδεών», είναι οι αντιπροσωπευτικοί φορείς ενός οικολογικού μετασχηματισμού του καπιταλισμού. Όμως τα πράγματα πλέον προχώρησαν. Η αστική τάξη, η σοσιαλδημοκρατική της εκδοχή και η εν γένει νοοτροπία των Γερμανών ως προς το κάθε οικολογικό βήμα, δεν αφήνει περιθώρια πλέον, σε αποκλειστικούς κομματικούς περιβαλλοντικούς αντιπροσώπους. Δηλαδή προχωρούν και οι αντίπαλοι σε οικολογικές προτάσεις, γιατί πλέον έχει ωριμάσει η κοινωνία και αποδέχεται χωρίς κραδασμούς, την πράσινη αντίληψη του καπιταλισμού. Άρα η εξουσιαστική παρουσία των Πράσινων, δεν θεωρείται αναντικατάστατη. Μπορούν πλέον τα δυό μεγάλα κόμμα να συγκυβερνήσουν, γιατί οι διαχωριστικές τους γραμμές έχουν ελαχιστοποιηθεί, ακόμη και στα οικολογικά.
Το «πράσινο δίλημμα».
Οι συμβιβασμένοι με το σύστημα Πράσινοι, κέρδισαν μερίδα της μεσαίας τάξης και δεν μπορούν πλέον ν’ αναπαραχθούν από τα νέα δεδομένα . Κι ο λόγος είναι απλός.
Οι κομματικές διαρροές, αλλά και η συρρίκνωση της μεσαίας τάξης, που έβγαινε από το κοινωνικό κράτος. Χάνουν «αριστερούς» οπαδούς, προς χάρη των Πειρατών, αλλά και από «δεξιούς» Πράσινους, που πάνε στους Χριστιανοδημοκράτες, που έγιναν κι αυτοί «Οικολόγοι».
Η ταξικοποίηση της κοινωνίας, που δεν έρχεται μέσω του επαγγέλματος, αλλά μέσω του διαθέσιμου εισοδήματος τους, έχει κάνει τους εκπαιδευτικούς, τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους καλλιεργητές, τους τεχνικούς , ακόμα και γιατρούς, να έχουν χάσει την αγοραστική δύναμή τους κι έτσι να μειώνεται η οικολογική τους αντοχή, μπροστά στα έξοδα που επιβάλλει μια πράσινη ανάπτυξη.
Βλέποντας αυτή την εκλογική απώλεια οι Πράσινοι, προσπαθούν να δελεάσουν ψηφοφόρους, υποσχόμενοι μια σαρωτική φορολόγηση του πλούτου, που οι ίδιοι την είχαν καταργήσει (με τους Σοσιαλδημοκράτες) το 2005. Πιστεύουν λοιπόν ότι μ’ αυτό το φορολογικό δέλεαρ, θα συσπειρώσουν την κλονισμένη συνοχή τους και θα μειώσουν τις φωνές που τους αρνούνται.
Οι κομματικές διαρροές, αλλά και η συρρίκνωση της μεσαίας τάξης, που έβγαινε από το κοινωνικό κράτος. Χάνουν «αριστερούς» οπαδούς, προς χάρη των Πειρατών, αλλά και από «δεξιούς» Πράσινους, που πάνε στους Χριστιανοδημοκράτες, που έγιναν κι αυτοί «Οικολόγοι».
Η ταξικοποίηση της κοινωνίας, που δεν έρχεται μέσω του επαγγέλματος, αλλά μέσω του διαθέσιμου εισοδήματος τους, έχει κάνει τους εκπαιδευτικούς, τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους καλλιεργητές, τους τεχνικούς , ακόμα και γιατρούς, να έχουν χάσει την αγοραστική δύναμή τους κι έτσι να μειώνεται η οικολογική τους αντοχή, μπροστά στα έξοδα που επιβάλλει μια πράσινη ανάπτυξη.
Βλέποντας αυτή την εκλογική απώλεια οι Πράσινοι, προσπαθούν να δελεάσουν ψηφοφόρους, υποσχόμενοι μια σαρωτική φορολόγηση του πλούτου, που οι ίδιοι την είχαν καταργήσει (με τους Σοσιαλδημοκράτες) το 2005. Πιστεύουν λοιπόν ότι μ’ αυτό το φορολογικό δέλεαρ, θα συσπειρώσουν την κλονισμένη συνοχή τους και θα μειώσουν τις φωνές που τους αρνούνται.
Οι Πειρατές.
Ένα κόμμα «του καναπέ». Δηλαδή η μοντέρνα αντίληψη της πολιτικής παρέμβασης. Η κοινωνία που έχει δημιουργήσει την παθητικότητα (κυρίως στους νέους), έχει βρει ως ικανοποιητικό άλλοθι αντίδρασης , την ενημέρωση και τη δράση μέσω των κοινωνικών δικτύων. Μια εξελιγμένη μορφή παρέμβασης, στη βάση ενός συγκεκριμένου ευκολονόητου στόχου. «Θέλουμε τον ηλεκτρονικό κόσμο και τον θέλουμε τώρα, στην οθόνη μας»!
Δηλαδή έχει μεταλλαχθεί το κλασικό μοντέλο της κοινωνικής παρέμβασης. Η σύγκλιση των ιδεολογιών στο πράττειν της διαδήλωσης, στη ρήξη με την αστυνομία, θεωρείται πια ξεπερασμένη μέθοδος. Η πολιτικοποίηση και η μαζικοποίηση των κινημάτων, έχει αλλάξει τόπο και κέντρο βάρους. Πέρασε από τον συλλογικό ομαδικό αγώνα του δρόμου, από την μακρόλογη διαφωτιστική μπροσούρα, στο διαπροσωπικό σύντομο διάλογο του μηνύματος, δια μέσω του πληκτρολογίου. Η θεματολογία των Πειρατών, δεν έχει το παλιό αριστερό εντρυφές περιεχόμενο. Δεν προσδοκά την ολική ανατροπή της κοινωνίας. Η κοινωνία γι αυτούς «ουδετεροποιείται» κι αποκτά υπερταξική διαστρωμάτωση. Τα αιτήματα για αλλαγή, φεύγουν από τον επικεντρισμό του οικονομισμού και αποκλειστικοποιούνται, στο φάσμα των δημοκρατικών προσωπικών αναγκών. Οι Πειρατές ζητούν απλά διαφάνεια κι εντιμότητα, από εκείνους που διαχειρίζονται τη ζωή τους. Ζητούν ανεμπόδιστη πρόσβαση στην πληροφορία, γιατί η απρόσκοπτη ενημέρωση, γίνεται πλέον εργαλείο συνειδητοποίησης των μαζών, στο να κινητοποιηθούν και για ν’ απαλλαγούν, από τα εμπόδια που τους απομονώνουν, από την επικοινωνιακή αμεσότητα. Με δυό λόγια αδρανοποιείται η σωματική δράση κι ενεργοποιείται η διανοητική ενσωμάτωση, σ’ ένα σύστημα που κυριαρχεί η θυμική επιθυμία. Χωρίς την ηλεκτρονική επικοινωνία, αποξενώνεται το άτομο και γκετοποιείται, αλλοτριώνεται από τα υπαρξιακά του αδιέξοδα. Οι Πειρατές δεν ασχολούνται με τα «κλασικά δύσκολα». Η μοναξιά είναι πολύ σημαντικότερη γι’ αυτούς, από την φτώχεια.
Για τα οικονομικά φροντίζει το σύστημα, που όσο κι αν είναι απαράδεκτο, είναι πλέον αποδεχτό. Αυτοί λοιπόν προτιμούν να επισέρχονται επιφανειακά σε θέματα θεσμών , στην εκπαίδευση, στην ψυχαγωγία, στις φτηνές μεταφορές. Ότι δηλαδή θέλουν να έχουν ανοιχτό, προσβάσιμο, για πάρτι τους! Δηλαδή οι «Πειρατές» είναι μια μεταμοντέρνα εκδοχή του « ανήσυχου» βολεμένου. Με δυό λόγια είναι η σύγχρονη αντίληψη των νέων, που τα ήθη κι έθιμα τους, δεν μπουρδουκλώνονται από τις σκοτούρες των οικονομικών αδιεξόδων. Οι ανάγκες τους ικανοποιούνται και γλιστρούν, μέσα από τις κοινωνικές και διαπροσωπικές επαφές του διαδικτύου. Εφ’ όσον λοιπόν δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε το σύστημα, το προσαρμόζουμε στις ορέξεις μας! Κι έτσι αρχίζει ένα αντισυμβατικό ντελίριουμ, που μέσα στην εν γένει «τρέλα» της εποχής, γίνεται μια πιασάρικη πολιτική.
Δηλαδή έχει μεταλλαχθεί το κλασικό μοντέλο της κοινωνικής παρέμβασης. Η σύγκλιση των ιδεολογιών στο πράττειν της διαδήλωσης, στη ρήξη με την αστυνομία, θεωρείται πια ξεπερασμένη μέθοδος. Η πολιτικοποίηση και η μαζικοποίηση των κινημάτων, έχει αλλάξει τόπο και κέντρο βάρους. Πέρασε από τον συλλογικό ομαδικό αγώνα του δρόμου, από την μακρόλογη διαφωτιστική μπροσούρα, στο διαπροσωπικό σύντομο διάλογο του μηνύματος, δια μέσω του πληκτρολογίου. Η θεματολογία των Πειρατών, δεν έχει το παλιό αριστερό εντρυφές περιεχόμενο. Δεν προσδοκά την ολική ανατροπή της κοινωνίας. Η κοινωνία γι αυτούς «ουδετεροποιείται» κι αποκτά υπερταξική διαστρωμάτωση. Τα αιτήματα για αλλαγή, φεύγουν από τον επικεντρισμό του οικονομισμού και αποκλειστικοποιούνται, στο φάσμα των δημοκρατικών προσωπικών αναγκών. Οι Πειρατές ζητούν απλά διαφάνεια κι εντιμότητα, από εκείνους που διαχειρίζονται τη ζωή τους. Ζητούν ανεμπόδιστη πρόσβαση στην πληροφορία, γιατί η απρόσκοπτη ενημέρωση, γίνεται πλέον εργαλείο συνειδητοποίησης των μαζών, στο να κινητοποιηθούν και για ν’ απαλλαγούν, από τα εμπόδια που τους απομονώνουν, από την επικοινωνιακή αμεσότητα. Με δυό λόγια αδρανοποιείται η σωματική δράση κι ενεργοποιείται η διανοητική ενσωμάτωση, σ’ ένα σύστημα που κυριαρχεί η θυμική επιθυμία. Χωρίς την ηλεκτρονική επικοινωνία, αποξενώνεται το άτομο και γκετοποιείται, αλλοτριώνεται από τα υπαρξιακά του αδιέξοδα. Οι Πειρατές δεν ασχολούνται με τα «κλασικά δύσκολα». Η μοναξιά είναι πολύ σημαντικότερη γι’ αυτούς, από την φτώχεια.
Για τα οικονομικά φροντίζει το σύστημα, που όσο κι αν είναι απαράδεκτο, είναι πλέον αποδεχτό. Αυτοί λοιπόν προτιμούν να επισέρχονται επιφανειακά σε θέματα θεσμών , στην εκπαίδευση, στην ψυχαγωγία, στις φτηνές μεταφορές. Ότι δηλαδή θέλουν να έχουν ανοιχτό, προσβάσιμο, για πάρτι τους! Δηλαδή οι «Πειρατές» είναι μια μεταμοντέρνα εκδοχή του « ανήσυχου» βολεμένου. Με δυό λόγια είναι η σύγχρονη αντίληψη των νέων, που τα ήθη κι έθιμα τους, δεν μπουρδουκλώνονται από τις σκοτούρες των οικονομικών αδιεξόδων. Οι ανάγκες τους ικανοποιούνται και γλιστρούν, μέσα από τις κοινωνικές και διαπροσωπικές επαφές του διαδικτύου. Εφ’ όσον λοιπόν δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε το σύστημα, το προσαρμόζουμε στις ορέξεις μας! Κι έτσι αρχίζει ένα αντισυμβατικό ντελίριουμ, που μέσα στην εν γένει «τρέλα» της εποχής, γίνεται μια πιασάρικη πολιτική.
Η Γερμανική Αριστερά.
Μια ιδιάζουσα περίπτωση, που έχει τη μοναδική της σημειολογική αξία. Ιστορικά, δεν έχει καμιά σχέση με κανένα παραπλήσιο κόμμα της Δύσης (κι ίσως και των ανατολικών κρατών).
Πρακτικά το εν λόγω κόμμα, ανανεωμένο ιδεολογικά, έχει κοντά του, όσους πίστεψαν κι όσους ελπίζουν, ότι στη Γερμανία, οι αυθεντικές αριστερές σκέψεις, δεν είναι τελειωμένη υπόθεση. Δηλαδή είναι το «Die Linke», μια αντιπροσωπευτική πολιτική έκφραση, αυτού που είχαμε μάθει να θεωρούμε ως φορέας του προλεταριάτου. Όμως αυτό το κόμμα, έχει κι ένα ακόμα «σαράκι» στην πλάτη του. Είναι απότοκο των αποφράδων ημερών του κομμουνισμού κι άρα εκτός από ένα αποτυχημένο κοινωνικό σύστημα, κουβαλάει και μια ιστορική «προδοσία». Δηλαδή αναγκαστικά ήταν ενσωματωμένο (ως πρώην κομμουνιστικό κόμμα) στο σύστημα και άρα, ακόμη και σήμερα, «περιθάλπει σπιούνους», που είχαν ως καθήκον, την καταστολή των δημοκρατικών αιτημάτων, στην πρώην Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας.
Ενώ αυτό το κόμμα (το Κομμουνιστικό, οι Σπαρτακιστές), ιστορικά έχει ένα πλουσιότατο παρελθόν αγώνων και θυμάτων στον ταξικό αγώνα, σήμερα σπιλώνεται από τη νέα τάξη πραγμάτων, τη ρετσινιά του ρουφιάνου, του δακτυλοδεικτούμενου κόμματος, που ότι κι αν λέει, πρέπει ν’ απολογείται, ως προς το κληρονομικό παρελθόν του.
Στην Γαλλία και στην Ελλάδα η ευρύτερη αριστερά, έχει ως εργαλείο πολιτικής ανάλυσης τα θεωρητικά κείμενα και ως παράδειγμα, μια λαμπρή αγωνιστική πρακτική (κατά τη διάρκεια της κατοχής και στην μεταπολεμική συνέχεια), που γίνεται αποδεκτή, άνετα από την πλειοψηφία του κόσμου. Ειδικότερα η ελληνική αριστερά, μετά την μακροχρόνια παρέλευση του εμφυλίου διχασμού, με την αλλαγή των κοινωνικών δεδομένων στην χώρα, αποκαταστάθηκε, απενοχοποιήθηκε πλέον και ηθικά. Κανείς αριστερός, δεν κουβαλά το στίγμα του προδότη του έθνους.
(Και για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, προς αυτή την κατεύθυνση, βοήθησε και το ΠΑΣΟΚ, που επανέφερε την ισόνομη κατοχύρωση), την πολιτική δικαιοσύνη, στα πρώην φακελωμένα «κομμουνιστικά μιάσματα».
Στη Γερμανία λοιπόν, για να είσαι ακόμη «αριστερός», πρέπει να είσαι ιδεολογικά «απογερμανοποιημένος». Δηλαδή να μην δέχεσαι το γερμανικό σαράκι, «Zuerst Deutsche», δηλαδή πρώτα απ’ όλα Γερμανός! Για να ψηφίσεις την Αριστερά, σημαίνει ότι έχεις ακόμα ενοχές, για το ναζιστικό παρελθόν της χώρας. Ότι όταν βλέπεις συμπεριφορές εθνικής μισαλλοδοξίας και ρατσιστικού εθνικισμού, τους θυμίζεις (στους Αριστερούς της Γερμανίας), ότι κάποιοι συμπατριώτες τους τουφέκιζαν στην Ελλάδα κι έκαιγαν Εβραίους στα κρεματόρια. Ότι πολλοί απ’ αυτούς, όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν, αλλά πέρασαν ανενόχλητοι το υπόλοιπο της ζωής τους, καλυπτόμενοι από το αστικό δυτικογερμανικό κράτος. Ότι η Γερμανία, φροντίζει και σήμερα να κρύβει επιμελώς, αυτές τις μαύρες ιστορικές πληγές της.
Γι’ αυτό και το Αριστερό κόμμα, πέρα από το αν συμφωνείς (ή διαφωνείς) με τις ιδέες του, όταν κλήθηκε να ψηφίσει για το πακέτο βοήθειας προς την Ελλάδα είπε «όχι». Γιατί απλά ζύγιασε πολύ θαρρετά τη στάση των αριστερών της Ελλάδας και συμμορφώθηκε με την πολιτική τους. (Αντίθετα οι Πράσινοι της Γερμανίας, δεν έπραξαν κάτι αντίστοιχο με τους εγχώριους (ΟΠ) συντρόφους τους. Ψήφισαν «ναι», εκτός από τον αυθεντικό αριστερό τους Χ.Κ. Στόμπελε που είπε παρών, γιατί έτσι πιστεύουν, με την μνημονιακή τους συμπεριφορά, ότι θα κολλήσουν βολικά, στους υποψήφιους γαμπρούς της συν-εξουσίας το 2013).
Για την αριστερά της Γερμανίας, η σημερινή οδυνηρή πραγματικότητα της χώρας μας, φέρνει στην μνήμη, τις οδυνηρές συνέπειες που επακολούθησαν στη χώρα τους, μετά τη συνθήκη των Βερσαλλιών. Δηλαδή πιστεύουν στο «Die Linke», ότι απ’ αυτή τη δανειακή σύμβαση, ο ουσιαστικά χαμένος, είναι εκείνος ο Έλληνας, που δεν θα μπορέσει ν’ ανταπεξέλθει οικονομικά, στο δυσοίωνο κοινωνικό καθεστώς, που θα κρατήσει την εξαθλίωση στη χώρα μας, για πολλά ακόμη χρόνια. Γι’ αυτό, ό,τι και να τους καταλογίζεις για τις ιδέες τους, σε καμιά περίπτωση, δεν μπορείς να τους πεις «πουλημένους» στο σύστημα!
Πρακτικά το εν λόγω κόμμα, ανανεωμένο ιδεολογικά, έχει κοντά του, όσους πίστεψαν κι όσους ελπίζουν, ότι στη Γερμανία, οι αυθεντικές αριστερές σκέψεις, δεν είναι τελειωμένη υπόθεση. Δηλαδή είναι το «Die Linke», μια αντιπροσωπευτική πολιτική έκφραση, αυτού που είχαμε μάθει να θεωρούμε ως φορέας του προλεταριάτου. Όμως αυτό το κόμμα, έχει κι ένα ακόμα «σαράκι» στην πλάτη του. Είναι απότοκο των αποφράδων ημερών του κομμουνισμού κι άρα εκτός από ένα αποτυχημένο κοινωνικό σύστημα, κουβαλάει και μια ιστορική «προδοσία». Δηλαδή αναγκαστικά ήταν ενσωματωμένο (ως πρώην κομμουνιστικό κόμμα) στο σύστημα και άρα, ακόμη και σήμερα, «περιθάλπει σπιούνους», που είχαν ως καθήκον, την καταστολή των δημοκρατικών αιτημάτων, στην πρώην Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας.
Ενώ αυτό το κόμμα (το Κομμουνιστικό, οι Σπαρτακιστές), ιστορικά έχει ένα πλουσιότατο παρελθόν αγώνων και θυμάτων στον ταξικό αγώνα, σήμερα σπιλώνεται από τη νέα τάξη πραγμάτων, τη ρετσινιά του ρουφιάνου, του δακτυλοδεικτούμενου κόμματος, που ότι κι αν λέει, πρέπει ν’ απολογείται, ως προς το κληρονομικό παρελθόν του.
Στην Γαλλία και στην Ελλάδα η ευρύτερη αριστερά, έχει ως εργαλείο πολιτικής ανάλυσης τα θεωρητικά κείμενα και ως παράδειγμα, μια λαμπρή αγωνιστική πρακτική (κατά τη διάρκεια της κατοχής και στην μεταπολεμική συνέχεια), που γίνεται αποδεκτή, άνετα από την πλειοψηφία του κόσμου. Ειδικότερα η ελληνική αριστερά, μετά την μακροχρόνια παρέλευση του εμφυλίου διχασμού, με την αλλαγή των κοινωνικών δεδομένων στην χώρα, αποκαταστάθηκε, απενοχοποιήθηκε πλέον και ηθικά. Κανείς αριστερός, δεν κουβαλά το στίγμα του προδότη του έθνους.
(Και για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, προς αυτή την κατεύθυνση, βοήθησε και το ΠΑΣΟΚ, που επανέφερε την ισόνομη κατοχύρωση), την πολιτική δικαιοσύνη, στα πρώην φακελωμένα «κομμουνιστικά μιάσματα».
Στη Γερμανία λοιπόν, για να είσαι ακόμη «αριστερός», πρέπει να είσαι ιδεολογικά «απογερμανοποιημένος». Δηλαδή να μην δέχεσαι το γερμανικό σαράκι, «Zuerst Deutsche», δηλαδή πρώτα απ’ όλα Γερμανός! Για να ψηφίσεις την Αριστερά, σημαίνει ότι έχεις ακόμα ενοχές, για το ναζιστικό παρελθόν της χώρας. Ότι όταν βλέπεις συμπεριφορές εθνικής μισαλλοδοξίας και ρατσιστικού εθνικισμού, τους θυμίζεις (στους Αριστερούς της Γερμανίας), ότι κάποιοι συμπατριώτες τους τουφέκιζαν στην Ελλάδα κι έκαιγαν Εβραίους στα κρεματόρια. Ότι πολλοί απ’ αυτούς, όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν, αλλά πέρασαν ανενόχλητοι το υπόλοιπο της ζωής τους, καλυπτόμενοι από το αστικό δυτικογερμανικό κράτος. Ότι η Γερμανία, φροντίζει και σήμερα να κρύβει επιμελώς, αυτές τις μαύρες ιστορικές πληγές της.
Γι’ αυτό και το Αριστερό κόμμα, πέρα από το αν συμφωνείς (ή διαφωνείς) με τις ιδέες του, όταν κλήθηκε να ψηφίσει για το πακέτο βοήθειας προς την Ελλάδα είπε «όχι». Γιατί απλά ζύγιασε πολύ θαρρετά τη στάση των αριστερών της Ελλάδας και συμμορφώθηκε με την πολιτική τους. (Αντίθετα οι Πράσινοι της Γερμανίας, δεν έπραξαν κάτι αντίστοιχο με τους εγχώριους (ΟΠ) συντρόφους τους. Ψήφισαν «ναι», εκτός από τον αυθεντικό αριστερό τους Χ.Κ. Στόμπελε που είπε παρών, γιατί έτσι πιστεύουν, με την μνημονιακή τους συμπεριφορά, ότι θα κολλήσουν βολικά, στους υποψήφιους γαμπρούς της συν-εξουσίας το 2013).
Για την αριστερά της Γερμανίας, η σημερινή οδυνηρή πραγματικότητα της χώρας μας, φέρνει στην μνήμη, τις οδυνηρές συνέπειες που επακολούθησαν στη χώρα τους, μετά τη συνθήκη των Βερσαλλιών. Δηλαδή πιστεύουν στο «Die Linke», ότι απ’ αυτή τη δανειακή σύμβαση, ο ουσιαστικά χαμένος, είναι εκείνος ο Έλληνας, που δεν θα μπορέσει ν’ ανταπεξέλθει οικονομικά, στο δυσοίωνο κοινωνικό καθεστώς, που θα κρατήσει την εξαθλίωση στη χώρα μας, για πολλά ακόμη χρόνια. Γι’ αυτό, ό,τι και να τους καταλογίζεις για τις ιδέες τους, σε καμιά περίπτωση, δεν μπορείς να τους πεις «πουλημένους» στο σύστημα!
Το κοινό σπίτι, με τα πολλά δωμάτια.
Η ΕΟΚ από τον καιρό που φτιάχτηκε ήταν στο μάτι της Αριστεράς, στην Γαλλία. Σοσιαλιστές και κομμουνιστές την μέμφθηκαν, γιατί πάνω απ’ όλα, δεν μπορούσαν να χωνέψουν τα παντρολογήματα της αστικής τάξης ένθεν κι εκείθεν των συνόρων της Αλσατίας. Τελικά ο χρόνος επούλωσε τα ιστορικά τραύματα κι έφερε τους δυό λαούς τόσο κοντά, που στο τέλος μόνιασαν, τακίμιασαν, κι έφτασαν στο σημείο (απούσης της Βρετανίας), να παίζουν μαζί και εκ περιτροπής, τον μαέστρο της Ε.Ε.
Ο γάμος αυτός δεν ήταν από έρωτα. Ως συνοικέσιο ένωσαν τα κεφάλαια, μοίρασαν τον ανταγωνισμό και βρήκαν κοινό βηματισμό, στο πως θα ξεμπερδέψουν απ’ αυτό το παραμύθι, που έστησαν κάποτε για λόγους προπαγάνδας, γύρω από το κοινό ευρωπαϊκό σπίτι.
Ο Σαρκοζί ήταν πιο αποκαλυπτικός. Η Τουρκία δεν μπαίνει. Οι χώρες της Μεσογείου μαζί με την Γαλλία, θα φτιάξουν τη δική τους Ένωση. Η σύνοικος Γερμανία θα φροντίσει για τις άλλες προβληματικές χώρες, που είναι στ’ ανατολικά της. Κι έτσι οι δυό θα δημιουργήσουν ένα κλειστό πυρήνα της Ε.Ε. και οι περιφερειακές (προβληματικές χώρες), θα λειτουργούν παράλληλα, στη συνομοσπονδία του Ευρωπαϊκού Κέντρου. Μ’ αυτό τον τρόπο, δεν θα εγκλωβιστεί οικονομικά και εμπορικά ο πυρήνας της Ευρώπης (Μπενελούξ, Γαλλία και Γερμανία), σε κουραστικές κι ατέρμονες προσαρμογές των χρεών και των διαμεσολαβήσεων. Δηλαδή η Ευρώπη, θ’ αποκτήσει συνοχή, μέσα όμως από τους διαφορετικούς αναπτυξιακούς βηματισμούς. Με την Βρετανία και την Ιρλανδία. Με τις Σκανδιναβικές χώρες, στο δικό τους ιδιάζον καθεστώς της ενσωμάτωσης, Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο θα μπουν όλες οι χώρες της Ευρώπης, μέχρι τη Γεωργία και το Αζερμπαϊτζάν.
Με δυό λόγια η Ευρώπη των οραμάτων μας , μας επιφυλάσσει άλλο σενάριο. Τις ανταγωνιστικές περιφέρειες. Αυτές που θα δελεάσουν με τις χαμηλές μισθολογικές απαιτήσεις τους, τους κάθε λογής επενδυτές. Αυτές οι προνομιακές περιφέρειες, θα εξελιχθούν σε ανταγωνιστικούς θύλακες, της καπιταλιστικής επιτάχυνσης.
Η οικονομική δύναμη και αποτελεσματικότητα κάθε λοιπόν ομοσπονδίας, θα βρίσκει μόνη της τη λύση στα προβλήματά της και παράλληλα θα βοηθάει και θα βοηθιέται, από τις υπόλοιπες ομοσπονδιακές συνιστώσες. Οι φτωχές χώρες του Νότου, θα κερδίσουν από τις εμπορικές σχέσεις τους με τις πετρελαϊκές δυνάμεις του Μακρέμπ, θα υπάρχει καλύτερη σχέση στο διακρατικό ισοζύγιο τους, αφού το πετρέλαιο θ’ ανταλλαχθεί με καταναλωτικά και γεωργικά προϊόντα, που θα παράγονται από τις κοντινές χώρες, όπως την Ελλάδα και τη Νότια Ιταλία.
Προσωρινά το σχέδιο έμεινε αδρανές. Όπως όμως φαίνεται, σύντομα θα επανέλθει ανακαινισμένο. Για να λυθούν τα πάμπολλα προβλήματα (Τουρκίας, Κύπρου, Ισραήλ), μαζί με τις νέες ανακατατάξεις από τις καθεστωτικές αλλαγές στη Λιβύη, Τυνησία, Αίγυπτο, τις προσαρμογές της Αλγερίας και Μαρόκου, καθώς και από τις επόμενες εξελίξεις στη Συρία-Λίβανο, η περιώνυμη Ένωση της Μεσογείου (και με την Ελλάδα μέσα), είναι ένα από τα επόμενα σίγουρα στάνταρτ. Κι έτσι κανένας δεν θα είναι εθνικά πληγωμένος. Ούτε οι ικετευτικοί Τούρκοι, αλλά ούτε και οι προβληματικοί Έλληνες. Μα προπαντός, η Γαλλία και η Γερμανία, δεν θα κινδυνέψουν να χάσουν τα οικονομικά τους πλεονεκτήματα. Αυτό σημαίνει καπιταλιστικός εξορθολογισμός. Αυτός θα σπρώξει την ευρωπαϊκή ανταγωνιστικότητα, έναντι της Κίνας, της Ινδίας και Βραζιλίας και των ΗΠΑ.
Έτσι απλά ξεκαθαρίζουν τα τσανάκια. Γιατί όπως και να το κάνουμε, τα βόρεια και τα νότια ευρωπαϊκά πόδια, δεν χωράνε στο ίδιο λουστρινέ παπούτσι!
Ο γάμος αυτός δεν ήταν από έρωτα. Ως συνοικέσιο ένωσαν τα κεφάλαια, μοίρασαν τον ανταγωνισμό και βρήκαν κοινό βηματισμό, στο πως θα ξεμπερδέψουν απ’ αυτό το παραμύθι, που έστησαν κάποτε για λόγους προπαγάνδας, γύρω από το κοινό ευρωπαϊκό σπίτι.
Ο Σαρκοζί ήταν πιο αποκαλυπτικός. Η Τουρκία δεν μπαίνει. Οι χώρες της Μεσογείου μαζί με την Γαλλία, θα φτιάξουν τη δική τους Ένωση. Η σύνοικος Γερμανία θα φροντίσει για τις άλλες προβληματικές χώρες, που είναι στ’ ανατολικά της. Κι έτσι οι δυό θα δημιουργήσουν ένα κλειστό πυρήνα της Ε.Ε. και οι περιφερειακές (προβληματικές χώρες), θα λειτουργούν παράλληλα, στη συνομοσπονδία του Ευρωπαϊκού Κέντρου. Μ’ αυτό τον τρόπο, δεν θα εγκλωβιστεί οικονομικά και εμπορικά ο πυρήνας της Ευρώπης (Μπενελούξ, Γαλλία και Γερμανία), σε κουραστικές κι ατέρμονες προσαρμογές των χρεών και των διαμεσολαβήσεων. Δηλαδή η Ευρώπη, θ’ αποκτήσει συνοχή, μέσα όμως από τους διαφορετικούς αναπτυξιακούς βηματισμούς. Με την Βρετανία και την Ιρλανδία. Με τις Σκανδιναβικές χώρες, στο δικό τους ιδιάζον καθεστώς της ενσωμάτωσης, Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο θα μπουν όλες οι χώρες της Ευρώπης, μέχρι τη Γεωργία και το Αζερμπαϊτζάν.
Με δυό λόγια η Ευρώπη των οραμάτων μας , μας επιφυλάσσει άλλο σενάριο. Τις ανταγωνιστικές περιφέρειες. Αυτές που θα δελεάσουν με τις χαμηλές μισθολογικές απαιτήσεις τους, τους κάθε λογής επενδυτές. Αυτές οι προνομιακές περιφέρειες, θα εξελιχθούν σε ανταγωνιστικούς θύλακες, της καπιταλιστικής επιτάχυνσης.
Η οικονομική δύναμη και αποτελεσματικότητα κάθε λοιπόν ομοσπονδίας, θα βρίσκει μόνη της τη λύση στα προβλήματά της και παράλληλα θα βοηθάει και θα βοηθιέται, από τις υπόλοιπες ομοσπονδιακές συνιστώσες. Οι φτωχές χώρες του Νότου, θα κερδίσουν από τις εμπορικές σχέσεις τους με τις πετρελαϊκές δυνάμεις του Μακρέμπ, θα υπάρχει καλύτερη σχέση στο διακρατικό ισοζύγιο τους, αφού το πετρέλαιο θ’ ανταλλαχθεί με καταναλωτικά και γεωργικά προϊόντα, που θα παράγονται από τις κοντινές χώρες, όπως την Ελλάδα και τη Νότια Ιταλία.
Προσωρινά το σχέδιο έμεινε αδρανές. Όπως όμως φαίνεται, σύντομα θα επανέλθει ανακαινισμένο. Για να λυθούν τα πάμπολλα προβλήματα (Τουρκίας, Κύπρου, Ισραήλ), μαζί με τις νέες ανακατατάξεις από τις καθεστωτικές αλλαγές στη Λιβύη, Τυνησία, Αίγυπτο, τις προσαρμογές της Αλγερίας και Μαρόκου, καθώς και από τις επόμενες εξελίξεις στη Συρία-Λίβανο, η περιώνυμη Ένωση της Μεσογείου (και με την Ελλάδα μέσα), είναι ένα από τα επόμενα σίγουρα στάνταρτ. Κι έτσι κανένας δεν θα είναι εθνικά πληγωμένος. Ούτε οι ικετευτικοί Τούρκοι, αλλά ούτε και οι προβληματικοί Έλληνες. Μα προπαντός, η Γαλλία και η Γερμανία, δεν θα κινδυνέψουν να χάσουν τα οικονομικά τους πλεονεκτήματα. Αυτό σημαίνει καπιταλιστικός εξορθολογισμός. Αυτός θα σπρώξει την ευρωπαϊκή ανταγωνιστικότητα, έναντι της Κίνας, της Ινδίας και Βραζιλίας και των ΗΠΑ.
Έτσι απλά ξεκαθαρίζουν τα τσανάκια. Γιατί όπως και να το κάνουμε, τα βόρεια και τα νότια ευρωπαϊκά πόδια, δεν χωράνε στο ίδιο λουστρινέ παπούτσι!
Το διπλό κρεβάτι, δεν βολεύει τους Πράσινους.
Η διαχείριση της Ευρώπης δεν χωράει στους εγωϊσμούς. Δεν μπορεί τα κόμματα της Γαλλίας και Γερμανίας, να έχουν διαφορετική πολιτική, απ’ τη στιγμή που έχουν τα κράτη τους κοινή πορεία. Έτσι μπήκαν οι βάσεις των ζεύξεων.
Οι δεξιοί Γάλλοι και Γερμανοί μαζί. Οι Σοσιαλιστές το ίδιο. Γιατί όχι και οι Πράσινοι;
Πως τολμούν και στρέφονται σε συμμαχία με την Αριστερά, οι Γάλλοι Πράσινοι κι εγκαταλείπουν τον σοσιαλιστή Ολλάντ;
Γιατί η Αριστερά στη Γαλλία είναι δελεαστική, αντιπυρηνική και φυσικά δεν είναι αποκρουστική, γιατί δεν έχει ενοχές, σε σχέση με την αντίστοιχη «αμαρτωλή» της Γερμανίας.
Γιατί στην Γαλλία οι Οικολόγοι, δεν έχουν κόμπλεξ να λένε ότι προτιμούν να τους συγκαταλέγουν στους αριστερούς, μια και υπάρχουν και δεξιοί οικολόγοι ( στηρίζοντας την τοπικότητα και την αποανάπτυξη) και μάλιστα πολύ καλά οργανωμένοι.
Γιατί στη Γαλλία το Πράσινο κόμμα, έχει βαθιά ρήξη με τη δεξιά της Γαλλίας και δεν μπήκε ποτέ στον πειρασμό να συγκυβερνήσουν, όπως το σκέφτονται (γενικότερα) και το έκαναν (μερικότερα), οι σύντροφοί τους Γερμανοί, σε μερικά κρατίδια.
Γιατί απλούστατα η Γαλλία έχει τους Σοσιαλιστές σε άνοδο κι άρα δεν έχουν τόσο ανάγκη την επικουρία των Γάλλων Πράσινων.
Γιατί στη Γαλλία ο εθνικισμός, είναι πολύ δυνατός και εν γένει οι ψηφοφόροι, δεν σκέφτονται μονόπλευρα τον οικολογικό καπιταλισμό. Επειδή φοβούνται πάνω απ’ όλα, την επιστροφή στην μισαλλοδοξία και την άλωση της δημοκρατίας. Γιατί προτιμούν ένα μικρότερο οικολογικό κόμμα (όταν χρειάζεται να το παραμελήσουν), για να ψηφίσουν μαζικά αλλού, παρεμποδίζοντας έτσι την εκκόλαψη του φασισμού, που επιχειρεί ν’ ανέλθει δια της τεθλασμένης στην εξουσία.
Γιατί στη Γαλλία δεν υπήρξε ποτέ δυνατό οικολογικό πάθος κι έτσι οι πυρηνικοί σταθμοί, προσφέρουν φτηνή ηλεκτρική και άφθονη ηλεκτρική ενέργεια, χωρίς να υπάρχει ισχυρό αντιπυρηνικό δέος.
Γιατί στην Γαλλία το Πράσινο κόμμα, έχει ακόμα μέσα τους διάφορες αντιτιθέμενες ομάδες σκέψεις και δεν έχει ομογενοποιηθεί, όπως το αντίστοιχο γερμανικό κόμμα.
Με δυό λόγια οι Πράσινοι της Γαλλίας και της Γερμανίας, ότι και να τους υποδεικνύει ο Κον Μπεντίτ, δεν χαμπαριάζουν από ιδεολογικούς συνταυτισμούς. Δηλαδή δεν έχουν την ίδια ευαισθησία στη διαστροφή. Ότι δηλαδή πάση θυσία, μπροστά στο κοινό στόχο των Σοσιαλιστών (Γερμανών και Γάλλων) να εξουσιάσουν, θα πρέπει οι Πράσινοι, αναγκαστικά να γίνουν το βολικό ζευγάρι, στο γάμο της συγκυβέρνησης. (Τα ίδια περίπου και με ΄μας με το ΠΑΣΟΚ).
Γιατί, πρακτικά στην πολιτική του σήμερα, ανάμεσα στα μεγάλα κόμματα της εξουσίας, δεν υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές. Γιατί πλέον η ευρωπαϊκή πολιτική δεν διαμορφώνεται από τα εκλογικά προγράμματα, αλλά αυτά, αναγκαστικά προσαρμόζονται στο κεφάλαιο και τις τράπεζες. Ότι ουσιαστικά δεν αφεντεύουν οι πρόεδροι και οι πρωθυπουργοί, αλλά οι αγορές. Γιατί το Ευρωκοινοβούλιο και τα εθνικά κοινοβούλια, έχουν καταντήσει διακοσμητικά στοιχεία.
Γι’ αυτό και ψήφισαν οι Γάλλοι Πράσινοι εναντίον της χρηματοδότησης στην Ελλάδα. Γιατί δεν θέλουν να κοροϊδεύουν με τσαλιμάκια τον ελληνικό λαό. Ψήφισαν επώδυνα, για μας, σκεφτόμενοι σε βάθος το εφιαλτικό δράμα της Ελλάδας κι όχι το συγκυριακό δανειοδοτικό μαντζούνι, για να σωθεί το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα.
Γιατί την επ’ αύριο του ελληνικού «μνημονίου 2», δόθηκε ενίσχυση στις ευρωπαϊκές τράπεζες ύψους 500 δις. από τον Γιούνγκερ και την παρέα του, χωρίς να τις εξαναγκάσουν σε καμιά παραχώρηση επί των προνομίων τους.
Γιατί αυτό είναι το τέλος του παραμυθιού, που λέγεται ευρωπαϊκός αλτρουϊσμός των λαών!
Γιατί κυβερνάει το 1% και όχι το 99% της Ευρώπης.
Οι δεξιοί Γάλλοι και Γερμανοί μαζί. Οι Σοσιαλιστές το ίδιο. Γιατί όχι και οι Πράσινοι;
Πως τολμούν και στρέφονται σε συμμαχία με την Αριστερά, οι Γάλλοι Πράσινοι κι εγκαταλείπουν τον σοσιαλιστή Ολλάντ;
Γιατί η Αριστερά στη Γαλλία είναι δελεαστική, αντιπυρηνική και φυσικά δεν είναι αποκρουστική, γιατί δεν έχει ενοχές, σε σχέση με την αντίστοιχη «αμαρτωλή» της Γερμανίας.
Γιατί στην Γαλλία οι Οικολόγοι, δεν έχουν κόμπλεξ να λένε ότι προτιμούν να τους συγκαταλέγουν στους αριστερούς, μια και υπάρχουν και δεξιοί οικολόγοι ( στηρίζοντας την τοπικότητα και την αποανάπτυξη) και μάλιστα πολύ καλά οργανωμένοι.
Γιατί στη Γαλλία το Πράσινο κόμμα, έχει βαθιά ρήξη με τη δεξιά της Γαλλίας και δεν μπήκε ποτέ στον πειρασμό να συγκυβερνήσουν, όπως το σκέφτονται (γενικότερα) και το έκαναν (μερικότερα), οι σύντροφοί τους Γερμανοί, σε μερικά κρατίδια.
Γιατί απλούστατα η Γαλλία έχει τους Σοσιαλιστές σε άνοδο κι άρα δεν έχουν τόσο ανάγκη την επικουρία των Γάλλων Πράσινων.
Γιατί στη Γαλλία ο εθνικισμός, είναι πολύ δυνατός και εν γένει οι ψηφοφόροι, δεν σκέφτονται μονόπλευρα τον οικολογικό καπιταλισμό. Επειδή φοβούνται πάνω απ’ όλα, την επιστροφή στην μισαλλοδοξία και την άλωση της δημοκρατίας. Γιατί προτιμούν ένα μικρότερο οικολογικό κόμμα (όταν χρειάζεται να το παραμελήσουν), για να ψηφίσουν μαζικά αλλού, παρεμποδίζοντας έτσι την εκκόλαψη του φασισμού, που επιχειρεί ν’ ανέλθει δια της τεθλασμένης στην εξουσία.
Γιατί στη Γαλλία δεν υπήρξε ποτέ δυνατό οικολογικό πάθος κι έτσι οι πυρηνικοί σταθμοί, προσφέρουν φτηνή ηλεκτρική και άφθονη ηλεκτρική ενέργεια, χωρίς να υπάρχει ισχυρό αντιπυρηνικό δέος.
Γιατί στην Γαλλία το Πράσινο κόμμα, έχει ακόμα μέσα τους διάφορες αντιτιθέμενες ομάδες σκέψεις και δεν έχει ομογενοποιηθεί, όπως το αντίστοιχο γερμανικό κόμμα.
Με δυό λόγια οι Πράσινοι της Γαλλίας και της Γερμανίας, ότι και να τους υποδεικνύει ο Κον Μπεντίτ, δεν χαμπαριάζουν από ιδεολογικούς συνταυτισμούς. Δηλαδή δεν έχουν την ίδια ευαισθησία στη διαστροφή. Ότι δηλαδή πάση θυσία, μπροστά στο κοινό στόχο των Σοσιαλιστών (Γερμανών και Γάλλων) να εξουσιάσουν, θα πρέπει οι Πράσινοι, αναγκαστικά να γίνουν το βολικό ζευγάρι, στο γάμο της συγκυβέρνησης. (Τα ίδια περίπου και με ΄μας με το ΠΑΣΟΚ).
Γιατί, πρακτικά στην πολιτική του σήμερα, ανάμεσα στα μεγάλα κόμματα της εξουσίας, δεν υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές. Γιατί πλέον η ευρωπαϊκή πολιτική δεν διαμορφώνεται από τα εκλογικά προγράμματα, αλλά αυτά, αναγκαστικά προσαρμόζονται στο κεφάλαιο και τις τράπεζες. Ότι ουσιαστικά δεν αφεντεύουν οι πρόεδροι και οι πρωθυπουργοί, αλλά οι αγορές. Γιατί το Ευρωκοινοβούλιο και τα εθνικά κοινοβούλια, έχουν καταντήσει διακοσμητικά στοιχεία.
Γι’ αυτό και ψήφισαν οι Γάλλοι Πράσινοι εναντίον της χρηματοδότησης στην Ελλάδα. Γιατί δεν θέλουν να κοροϊδεύουν με τσαλιμάκια τον ελληνικό λαό. Ψήφισαν επώδυνα, για μας, σκεφτόμενοι σε βάθος το εφιαλτικό δράμα της Ελλάδας κι όχι το συγκυριακό δανειοδοτικό μαντζούνι, για να σωθεί το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα.
Γιατί την επ’ αύριο του ελληνικού «μνημονίου 2», δόθηκε ενίσχυση στις ευρωπαϊκές τράπεζες ύψους 500 δις. από τον Γιούνγκερ και την παρέα του, χωρίς να τις εξαναγκάσουν σε καμιά παραχώρηση επί των προνομίων τους.
Γιατί αυτό είναι το τέλος του παραμυθιού, που λέγεται ευρωπαϊκός αλτρουϊσμός των λαών!
Γιατί κυβερνάει το 1% και όχι το 99% της Ευρώπης.
Αναρτήθηκε στις 4 Απριλίου 2012
Η χαμένη τιμή του χλιδόφτωχου …. του Κώστα Βαξεβάνη ( LIFO)
Χειρότερο από το βλέμμα ενός δαρμένου σκύλου είναι το βλέμμα ενός
ανθρώπου σαν δαρμένου σκύλου. Το βλέμμα του φόβου που δεν τον
φιλτράρει η λογική, που δεν τον αναιρεί καμιά ελπίδα. Δεν υπάρχει
χειρότερος φόβος από τον αόριστο φόβο. Δεν ξέρεις τι πρέπει να φοβάσαι
και καταλήγεις να φοβάσαι τα πάντα. Λίγο πριν από το τέλος, φοβάσαι
τον φόβο σου και καταλήγεις να φοβάσαι τον εαυτό σου.
Γέμισαν οι δρόμοι τέτοια βλέμματα. Άνθρωποι που δεν ξέρουν τι πρέπει
να φοβούνται, σαν τα σκυλιά που περιμένουν το χτύπημα. Πού πάμε; Τι θα
μας συμβεί; Κανένας δεν μπορεί να απαντήσει αλλά και κανένας δεν
θέλει. Τι κακό θα συμβεί; Θα χάσουμε τη δουλειά μας, το σπίτι; Θα
αναγκαστούμε να ζήσουμε με λιγότερα; Η τηλεόραση 52 ιντσών δεν θα
προσφέρει καμιά απόλαυση; Θα αναγκαστούμε να ψάχνουμε στα σκουπίδια;
Θα είμαστε υποχρεωμένοι να πίνουμε ρετσίνα με τον γείτονα που δεν
γνωρίζουμε καν, όπως σε εκείνες τις ταινίες με τον Ρίζο και τη
Βλαχοπούλου; Υπάρχει περίπτωση να χτυπήσει η πόρτα και να είναι ο
διπλανός που ζητάει ένα λεμόνι; Ποιο από όλα είναι το δικό μας
σενάριο;
Δεν είμαι σίγουρος πως η πτώχευση είναι η καταστροφή της Ελλάδας.
Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που θα πτωχεύσει. Η Παιδεία των
προσωπικών Πανεπιστημίων και της κομματικής συναλλαγής; Οι εφορίες της
διαφθοράς; Τα νοσοκομεία με το φακελάκι; Μήπως θα συντριβεί το
πολιτικό μας σύστημα, αυτή η μεγάλη αποθήκη με ψεύτες, φαφλατάδες και
ανεπάγγελτους; Θα αναγκαστεί ο Δημήτρης Ρέππας να γίνει οδοντογιατρός,
ο Καραμανλής δικηγόρος και ο Βενιζέλος αδύνατος; Ποια, αλήθεια, είναι
η μεγάλη καταστροφή που φοβόμαστε;
Υπάρχουν πολλά που θα χάσουμε, αλλά δεν ξέρω αν είναι αυτά που
δικαιούμαστε και πολύ περισσότερο αυτά που χρειαζόμαστε. Στη γειτονιά
μου θα κλείσουν τα 7 καταστήματα μανικιούρ-πεντικιούρ και τα 6
κομμωτήρια και θα μείνει μόνο ο ένας φούρνος που θα πουλάει είδος
ανάγκης: ψωμί. Οι κυρίες θα πάψουν να ισορροπούν επικίνδυνα πάνω σε
αφόρετες γόβες και τεχνητές επιθυμίες. Οι τράπεζες δεν θα έχουν
διακοποδάνεια. Ο Ρέμος δεν θα βρίσκει κανέναν να του ρίξει δυο
γαρύφαλλα. Η Φιλιππινέζα δεν θα αναθρέφει πια τα παιδιά. Οι σύγχρονες
μανάδες ίσως δεν θα αναφωνούν «δεν αντέχω», γιατί θα ανακαλύψουν τη
σημασία και της λέξης και της αντοχής. Τα παιδιά μας, όταν βγάζουν με
10 το λύκειο, θα πηγαίνουν σε κάποια τεχνική σχολή και όχι στο
ιδιωτικό Πανεπιστήμιο του Λονδίνου που αναλαμβάνει να βαφτίσει τους
κατιμάδες επιστήμονες με το αζημίωτο.
Ίσως χρησιμοποιούμε το κινητό τηλέφωνο όπως σε όλη την Ευρώπη, για να
επικοινωνούμε και όχι για να εξευτελιζόμαστε. Το «ουάου» θα πάψει να
είναι το υποκατάστατο του οργασμού στις κουβέντες που ψάχνουν την
επιβεβαίωση της ανοησίας. Μπορεί να ψάξουμε περισσότερο τον πραγματικό
οργασμό, μαζί με τους κανονικούς ανθρώπους που θα μας κάνουν να τους
εκτιμάμε. Θα αρχίσουμε να αξιολογούμε ποιος είναι ικανός και χρήσιμος
και όχι αναγνωρίσιμος. Οι μανάδες δεν θα ζητάνε αυτόγραφο από την
Τζούλια για τις κόρες τους.
Πιο πολύ, νομίζω, θα καταστρέψουμε με τα χέρια μας εκείνο το
διεστραμμένο «εγώ» που επιμένει να μας αξιολογεί και να μας συγκρίνει
με βάση τις πισίνες, τη μάρκα του αυτοκινήτου και τις κακόγουστες καρό
ταπετσαρίες που φοράμε επειδή γράφουν Burberry. Μπορεί να μη θέλουμε
πια να γίνουμε πλούσιοι, αλλά ουσιαστικοί. Μπορεί ίσως και να
αγαπηθούμε περισσότερο, ανακαλύπτοντας τη συλλογικότητα και το
ενδιαφέρον για μια ζωή που είναι κοινή. Οι επιπόλαιοι θα ξαναγίνουν
επιπόλαιοι και δεν θα είναι πια τρέντι.
Οι αγρότες θα επιστρέψουν στα χωράφια. Και οι Ουκρανές, που έτρωγαν
τις ψεύτικες επιδοτήσεις, στα σπίτια τους. Στα καφενεία των χωριών θα
συζητάνε ξανά ποιο παιδί πρόκοψε και όχι ποιο πήγε σε ριάλιτι. Οι DJs,
οι image makers, οι κουρείς σκύλων, ίσως χρειαστεί να βρουν μια άλλη
δουλειά.
Το σύστημα της αξιολόγησής μας θα αλλάξει και ίσως απαιτήσουμε
πραγματικά να τιμωρηθούν αυτοί που τα έφαγαν. Παρουσία μας, πάντα.
Ίσως δεν ξαναψηφίσουμε εκείνους που μας έφεραν σε αυτήν τη θέση. Και
ίσως καταλάβουμε πως τα κοράκια του εξτρεμιστικού καπιταλισμού, που
φαίνονταν καναρίνια μέσα από τα κουστούμια και τις τηλεοράσεις, ήταν
αυτοί που μας εξαπάτησαν την ώρα που ζαλιζόμασταν με Johnnie Black.
Ίσως ψάξουμε για μια πιο δίκαια ζωή, χωρίς να μετράμε την απόδοση
δίκιου με τη σύγκριση τραπεζικών λογαριασμών.
Μπορεί ξαφνικά οι καλλιτέχνες να αρχίσουν να παράγουν κι αυτοί,
πατώντας σε αυτό που είναι ζωή και όχι στις κρατικές επιδοτήσεις, σαν
να πουλάνε βαμβάκι, και στις δημόσιες σχέσεις.
Δεν είμαι σίγουρος πως όλα αυτά είναι κακά. Ναι, θα υπάρξουν χιλιάδες
άνεργοι. Θα χτυπηθεί το Δημόσιο. Αυτό που βρίζουμε όλοι πως είναι
αντιπαραγωγικό, μας ταλαιπωρεί και δεν μας εξυπηρετεί. Θα απολυθούν
κάποιοι από αυτούς που μπήκαν με ρουσφέτι, γλείψιμο, αναξιοπρέπεια. Τα
επαρχιακά μουσεία της χώρας δεν θα έχουν δέκα κηπουρούς, θα
καταργηθούν οι «Οργανισμοί Αναξιοπαθούντων Κορασίδων» και οι
«Πολιτιστικοί σύλλογοι για τη σουρεαλιστική προσέγγιση της ζωής του
Λάμπρου Κατσώνη». Οι ανύπαντρες κόρες αξιωματικών δεν θα παίρνουν
επίδομα. Και όσες από αυτές είναι επώνυμες δεν θα είναι «κατά του
γάμου από άποψη», για να παίρνουν το επίδομα.
Φοβάμαι, όπως όλοι. Αλλά θέλω και να συντριβεί ένα σύστημα που
αναπαράγει τη σαπίλα. Που βαφτίζει Δημοκρατία τον διεφθαρμένο του
εαυτό, Δικαιοσύνη την ατιμωρησία του κι ευτυχία την κενότητα και τον
ευδαιμονισμό. Φοβάμαι. Γι αυτό θέλω να τελειώνουμε.
Αναρτήθηκε στις 7 Ιανουαρίου 2012
Η διαδικασία γενικευμένης εκποίησης της Ελλάδας
του Δημήτρη Καζάκη
Πριν ένα μήνα ο Πολ Τόμσεν, δηλαδή ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ στην τρόικα, παραδέχτηκε εμμέσως ότι το Ταμείο είχε θέσει λάθος προτεραιότητες στην περίπτωση της Ελλάδας, σύμφωνα με την Ελευθεροτυπία (16/9/2010) Ο κ. Τόμσεν, που συνόδευσε τον υπουργό Οικονομικών στην περιοδεία του στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, μιλώντας σε θεσμικούς επενδυτές του Λονδίνου, ιεράρχησε στις προτεραιότητες του ΔΝΤ, όχι τόσο τη σχολαστική μείωση του ελλείμματος και του χρέους, αλλά κυρίως τις μεταρρυθμίσεις, με τις οποίες εν τέλει άλλαξε άρδην ο εργασιακός και ασφαλιστικός χάρτης της χώρας. Παραδέχτηκε μάλιστα ότι «το πραγματικό πρόβλημα της Ελλάδας δεν ήταν τόσο το δημόσιο χρέος αλλά οι διαρθρωτικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας».
Από την μεριά του έχει δίκιο. Το κυρίως ζητούμενο ευθύς εξαρχής δεν ήταν η αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους, αλλά η υποθήκευση της χώρας προς όφελος των δανειστών. Ο κ. Τόμσεν, όπως και οι υπόλοιποι εκπρόσωποι της τρόικας, γνωρίζουν πολύ καλά ότι το δημόσιο χρέος της Ελλάδας είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί. Είναι υπόθεση απλών μαθηματικών. Όσο περισσότερο διογκώνεται, τόσο πιο δύσκολα η χώρα θα βρίσκει δάνεια για να αποπληρώνει τα παλιά. Είναι τόσο απλό.
Σήμερα όλο και περισσότεροι ανακαλύπτουν ότι το μνημόνιο «απέτυχε», ότι ο λογαριασμός του μνημονίου δεν βγαίνει και άλλα παρόμοια. Η αλήθεια είναι ότι το μνημόνιο δεν είχε σχεδιαστεί ποτέ για να πετύχει τους δημοσιονομικούς στόχους του. Ούτε στόχος του ήταν η ανάταξη με κάποιον τρόπο της ελληνικής οικονομίας. Βασικός στόχος ήταν η συντριβή των αντιστάσεων του ελληνικού λαού ώστε να περάσουν οι «διαρθρωτικές αλλαγές», στις οποίες αναφέρθηκε ο κ. Τόμσεν. Αυτές ήταν εξαρχής το ζητούμενο. Πρόκειται για μια συνηθισμένη τακτική στις διεθνείς χρηματαγορές που αποκαλείται μετατροπή του χρέους σε εμπράγματες αξίες (conversion of debt into equity). Είναι η προσπάθεια των δανειστών να καλύψουν το χρέος που δεν μπορεί να πληρωθεί με εμπράγματες αξίες και περιουσιακά στοιχεία. Η μετατροπή αυτή γίνεται συνήθως με τρεις τρόπους: 1) Εξασφάλιση του χρέους με δημόσια περιουσία. 2) Εξασφάλιση του χρέους με ιδιωτικά περιουσιακά στοιχεία. 3) Εξασφάλιση του χρέους με αναδιάρθρωση.
Ποια είναι η ουσία όλων αυτών; Η εκποίηση της χώρας στο σύνολό της, χωρίς καν να ανακουφιστεί από το δημόσιο χρέος έστω και λίγο. Η δανειακή σύμβαση και το μνημόνιο – το οποίο αποτελεί παράρτημα της δανειακής – εξασφαλίζουν ότι ολόκληρη η χώρα τίθεται στη διάθεση των δανειστών και της τρόικας. Όχι μόνο η δημόσια περιουσία, αλλά και το εθνικό έδαφος, όπως και τα ιδιωτικά περιουσιακά στοιχεία. Μην ξεχνάμε ότι η καλή εκτέλεση της δανειακής σύμβασης εξαρτάται από την προσαρμογή μισθών και συντάξεων, αγοράς εργασίας και δημοσιονομικής κατάστασης. Εξαρτάται επίσης και από την κάλυψη των εγχώριων τραπεζών, για τις οποίες προβλέπεται αρχικά να χορηγηθούν τα 10 από τα 110 δις ευρώ που προβλέπει η δανειακή σύμβαση. Όλα αυτά σημαίνουν ότι έχει υποθηκευτεί στους δανειστές το σύνολο των οικονομικών πόρων της χώρας δημόσιων και ιδιωτικών. Έτσι αν διακινδυνεύσουν οι τράπεζες ή η πορεία εξόφλησης των δανείων, οι δανειστές έχουν κάθε λόγο να απαιτήσουν τη παραπέρα δήμευση του λαϊκού εισοδήματος, ακόμη και τη δέσμευση των λαϊκών καταθέσεων. Μην ξεχνάμε ότι η Αργεντινή το 2001, όταν αναγκάστηκε από το ΔΝΤ να δεσμεύσει τις τραπεζικές καταθέσεις των ιδιωτών, ήταν ενταγμένη στο ίδιο πρόγραμμα χρηματοδότησης με την Ελλάδα. Μόνο που η Ελλάδα έχει επιπλέον υπογράψει τη δανειακή σύμβαση και λόγω του ευρώ δεν ελέγχει καθόλου την οικονομία της.
Για να περάσει αυτή η πολιτική των «διαρθρωτικών αλλαγών», έπρεπε πρώτα να οδηγήσουν την κοινωνία σε απόγνωση. Η θαυματουργή συνταγή που έχει δοκιμαστεί σε δεκάδες χώρες είναι μία: Συνθλίβουμε το βιοτικό επίπεδο του λαού και των εργαζομένων, βυθίζουμε στην ανέχεια και την ανεργία την κοινωνία και ύστερα προχωρούμε στην εκποίηση της χώρας. Τα επιτελεία του ΔΝΤ και της ΕΕ θεωρούσαν εξαρχής ότι αν σπείρουν την απόγνωση στον απλό κόσμο, τότε αυτός θα ήταν πολύ απασχολημένος με τη δική του επιβίωση για να ασχοληθεί με την επιβίωση της χώρας του. Από την άποψη αυτή είναι χαρακτηριστική μια «μελέτη» του Κέντρου Μελετών Ευρωπαϊκής Πολιτικής, που όλως τυχαίως δημοσιοποιήθηκε την επομένη του τελευταίου πακέτου μέτρων της κυβέρνησης πριν την προσφυγή στον «μηχανισμό στήριξης». Καταρχάς το Κέντρο αυτό αποτελεί ένα από τα πιο ισχυρά λόμπι της Ε.Ε. και χρηματοδοτείται κατά κύριο λόγο από την ίδια την Κομισιόν και τις γερμανικές τράπεζες. Δεν είναι τυχαίο ότι ιδέα αυτού του Κέντρου ήταν αρχικά το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο.
Στη «μελέτη», την οποία υπογράφει ο διευθυντής του Κέντρου Ντάνιελ Γκρος, πρώην διευθυντικό στέλεχος της Deutsche Bank, αναφέρεται ειδικά στην Ελλάδα: «Τι μπορεί να κάνει η Ελλάδα για να αποφύγει έναν φαύλο κύκλο τύπου Αργεντινής, διαρκώς υψηλότερων επιτοκίων και επιδεινούμενης οικονομικής κατάστασης; Ο μόνος δρόμος είναι... να γίνει η Ελλάδα περισσότερο ανταγωνιστική και έτσι να τονωθούν οι εξαγωγές. Αυτό μπορεί να κατορθωθεί μόνο με μια καθολική μείωση των μισθών (ή καλύτερα του εργατικού κόστους) στον ιδιωτικό τομέα τουλάχιστον 10% με 20%.
Μειώσεις στους μισθούς αυτής της τάξης θα αντιμετωπίσουν άγρια λαϊκή αντίσταση. Μπορούν να επιτευχθούν είτε στο τέλος μιας εξαιρετικά επώδυνης διαδικασίας, όταν η ανεργία θα έχει φτάσει σε πρωτοφανή επίπεδα, είτε μπορούν να επιβληθούν πολύ νωρίτερα ως αποτέλεσμα μιας υπερκομματικής εθνικής κυβέρνησης, όπου η κυβέρνηση, τα κόμματα της αντιπολίτευσης και οι κοινωνικοί εταίροι συμφωνούν πάνω σ’ αυτά που πρέπει να γίνουν υπό το φως των τωρινών συνθηκών. Με αυτόν τον τρόπο η Ελλάδα χρειάζεται μια εναρμονισμένη προσπάθεια σε εθνικό επίπεδο και όχι απλά μια κυβέρνηση που προωθεί μέτρα λιτότητας μέσα από το Κοινοβούλιο».
Βασικός μοχλός της εκποίησης της χώρας είναι η γενική ιδιωτικοποίηση του κράτους. Πράγμα που δεν σημαίνει μόνο τις γνωστές από παλιά αποκρατικοποιήσεις, αλλά την κατάργηση κάθε έννοιας δημόσιου αγαθού και δημόσιας υπηρεσίας. Το κράτος θα πρέπει να εκχωρήσει το σύνολο των υπηρεσιών γενικού οικονομικού και κοινωνικού ενδιαφέροντος σε ιδιώτες και επιχειρηματικά συμφέροντα. Μόνο οι ένοπλες δυνάμεις, οι δυνάμεις καταστολής και ορισμένοι θύλακες δημόσιας διοίκησης θα παραμείνουν υπό τον άμεσο έλεγχο του κράτους. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα υπάρξουν σοβαρές αλλαγές και στον τρόπο λειτουργίας αυτών των μηχανισμών. Για παράδειγμα γίνονται ήδη διαπραγματεύσεις με ιδιωτικές εταιρείες από τη Γερμανία, τη Γαλλία κ.ά. μισθοφορικών υπηρεσιών, security και υποστήριξης ενόπλων δυνάμεων, να αναλάβουν την φύλαξη εγκαταστάσεων, συνοριακών γραμμών και επιλεγμένων «στόχων». Κάτι που ήδη συμβαίνει με σχεδόν όλους τους στρατούς του ΝΑΤΟ.
Αυτός είναι κι ο βαθύτερος λόγο που η κυβέρνηση προβαίνει στην περίφημη περαίωση των φορολογικών δηλώσεων, όχι μόνο επιβεβαιώνοντας τη μόνιμη τακτική Αλ Καπόνε που έχει υιοθετήσει το κράτος απέναντι στους φορολογούμενους, δηλαδή το να πουλά προστασία, αλλά και για έναν άλλο πολύ πιο σοβαρό λόγο. Η κυβέρνηση βιάζεται να μηδενίσει το κοντέρ με τις εκκρεμούσες φορολογικές υποθέσεις, όχι τόσο για να εισπράξει μέρος από τα καθυστερούμενα, αλλά για να ανοίξει τον δρόμο στην ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών πιστοποίησης και είσπραξης των φορολογικών εσόδων του κράτους.
Μην ξεχνάμε ότι η κυβέρνηση από τις 21.4 έχει ανακοινώσει την παράδοση της «τύχης» εκτέλεσης του προϋπολογισμού, τόσο στο σκέλος των εσόδων όσο και σε αυτό των δαπανών, σε πέντε πολυεθνικές: Arthur Andersen, Deloitte & Touche, Ernst and Young, KPMG, Price Waterhouse Coopers. Η ανάληψη των καθηκόντων τους συνδέεται με την εκκαθάριση του τοπίου στον τομέα της φορολογίας. Δεν μπορούν να υπάρχουν φορολογικές εκκρεμότητες τις οποίες έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να χειριστεί ο ιδιωτικός φορέας. Ούτε μόνιμο τακτικό προσωπικό στις ΔΟΥ και τις εφορίες. Άλλωστε ο κ. Παπακωνσταντίνου έχει δηλώσει ότι θα κλείσουν οι ΔΟΥ που δεν αποφέρουν έσοδα.
Αυτός είναι ο λόγος που ο μέγας και πολύς αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, κ. Πάγκαλος, ανέλαβε να ξεμπερδέψει με τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων. Ως προς το θέμα της μονιμότητας που εγείρεται, ο Θ. Πάγκαλος είχε δηλώσει στα τέλη Φεβρουαρίου: «Κάποιος είναι μόνιμος αν υπάρχει θέση. Το Σύνταγμα λέει ότι είναι μόνιμος επί της υπαρχούσης θέσεως. Αν καταργηθεί η θέση, δεν είναι μόνιμος». Με άλλα λόγια, αν το κράτος δεν πρόκειται να έχει νοσοκομεία, σχολεία, οργανισμούς, ΔΕΚΟ, κοκ, τότε τι χρειάζεται τους δημόσιους υπαλλήλους;
Μιλώντας στην πρωινή εκπομπή «Μega Σαββατοκύριακο» (24/9), ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης χαρακτήρισε «άχρηστο» το μεγαλύτερο τμήμα των δημοσίων υπαλλήλων, έκανε λόγο για φαυλοκρατία διορισμών, μίλησε με μελανά χρώματα για τη σκοπιμότητα της μονιμότητας και περιέγραψε την ανάγκη να «αδυνατίσει το κράτος από άχρηστους φορείς».
Λίγες ημέρες μετά το «μαζί τα φάγαμε, με διορισμούς ο κ. Πάγκαλος κλήθηκε να δώσει περαιτέρω διευκρινίσεις, αλλά δεν αρκέστηκε σε αυτές: «Επί χρόνια διορίζαμε για πελατειακούς λόγους (...) Οι δημόσιοι υπάλληλοι θα έπρεπε να είναι λιγότεροι από 200.000 και είναι 1 εκατομμύριο. Δύο στους τρεις είναι άχρηστοι» είπε ο κ. Πάγκαλος προσθέτοντας ότι η φράση «μαζί τα φάγαμε» σημαίνει ότι έχει έρθει η ώρα για: Να υπάρξουν «αντικειμενικές διαδικασίες πρόσληψης και εξέλιξης σε όλο το Δημόσιο». Να κατανοηθεί από τους πολίτες ότι το Δημόσιο «διανέμει, καταναλώνει, αλλά δεν παράγει.
«Μου μιλάνε για εργαζόμενους στο δημόσιο. Ποιους εργαζόμενους; Οι εργαζόμενοι παράγουν κάτι», είπε χαρακτηριστικά και συμπλήρωσε σε άλλο σημείο της συνέντευξης: «Η τεράστια πλειονότητα των πολιτών, αυτοί που μοχθούν από το πρωί ως το βράδυ και αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του έθνους είναι ο ιδιωτικός τομέας, όχι οι δημόσιοι υπάλληλοι. Ο κ. Πάγκαλος περιέγραψε με μελανά χρώματα τη σκοπιμότητα της μονιμότητας: «Καθιερώθηκε για να εξυπηρετεί αυτούς που θέλουν να στρέφουν το κράτος εις βάρος των πολιτών», είπε και πρότεινε αποκλεισμό κομματικών ή πολιτευόμενων στελεχών από κρίσιμους τομείς του δημοσίου.
Οι παγκαλισμοί, που με τέτοια κυνικότητα αποδίδουν στην κοινωνία το ύφος, το ήθος και την παρασιτική διαδρομή του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, ο οποίος ξέρει να κρίνει μόνο εξ ιδίων τα αλλότρια, γίνεται με έναν και μόνο στόχο. Να καλλιεργηθεί η ιδέα ενός μικρού, καθ΄ όλα επιχειρηματικού κράτους, απόλυτο υποχείριο και λάφυρο των κυβερνώντων, δίχως δημόσιες και κοινωνικές δεσμεύσεις. Μηχανισμός καταστολής και άγριας εκμετάλλευσης της κοινωνίας προς όφελος ιδιωτικών επιχειρηματικών συμφερόντων.
Η μονιμότητα πρέπει να συκοφαντηθεί όχι μόνο επειδή η τρόικα απαιτεί πάνω από 250 χιλιάδες απολύσεις μόνιμου τακτικού προσωπικού του δημόσιου τομέα, αλλά και γιατί έτσι ανοίγει ο δρόμος για την ολοκληρωτική ιδιωτικοποίηση του κράτους και της δημόσιας διοίκησης. Είναι χαρακτηριστικό ότι, σύμφωνα με τις δηλώσεις του κ. Πάγκαλου, μόνο για τις ένοπλες δυνάμεις, τις δυνάμεις ασφαλείας και το ΣΔΟΕ πρέπει να διατηρηθεί η μονιμότητα. Για όλους τους υπόλοιπους δεν είναι, υποτίθεται, απαραίτητη. Ούτε για τον εκπαιδευτικό, τον νοσηλευτή, τον γιατρό, τον κοινωνικό λειτουργό ούτε για κανέναν.
Με το καθεστώς που επιβλήθηκε στην Ελλάδα όχι μόνο οι εργαζόμενοι Έλληνες καλούνται σε αιματηρές «θυσίες» προκειμένου να συνεχίσει η χώρα να δανείζεται επ' άπειρον και να πληρώνει τον φόρο αίματος τους διεθνείς κερδοσκόπους δανειστές της, αλλά προετοιμάζεται και η εκχώρηση της χώρας με αποικιοκρατικές συμβάσεις στους διεθνείς κερδοσκόπους επενδυτές. Αυτό είναι το κυρίως γεύμα για το οποίο ετοιμάζονται όλοι: τραπεζίτες, κερδοσκόποι, επενδυτές και επίτροποι.
Σύμφωνα με πληροφορίες που δημοσιεύονται ήδη στον διεθνή οικονομικό Τύπο η οργανωμένη εκποίηση της χώρας προς όφελος των δανειστών της από το καθεστώς κηδεμονίας από την Ε.Ε. και την Κομισιόν περιλαμβάνει:
1. Την τιτλοποίηση των βασικών χρηματικών ροών του ελληνικού κράτους. Αυτό σημαίνει ότι μια σειρά σταθερές χρηματικές ροές του δημοσίου (δημόσια έσοδα) θα δεσμευτούν από τράπεζες και αγορές προκειμένου να εκδοθούν ομόλογα που θα βοηθήσουν το κράτος να συνεχίσει να εξυπηρετεί τα δάνειά του. Η τιτλοποίηση αυτή δεν γνωρίζει όρια. Πρακτικά όλα τα πραγματικά και εν δυνάμει έσοδα του δημοσίου μπορούν να τιτλοποιηθούν.
Για παράδειγμα μια ιδέα που αρέσει ιδιαίτερα στις αγορές είναι η παλιά σκέψη του υπουργού Οικονομίας των κυβερνήσεων Σημίτη, Νίκου Χριστοδουλάκη, ο οποίος είχε θελήσει να τιτλοποιήσει τα έσοδα από την Ακρόπολη.
Πρόσφατα η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου επιτέθηκε με κλομπ, δακρυγόνα και ειδικές δυνάμεις εναντίον των εργαζομένων στην Ακρόπολη γιατί ήθελε να τους εκδικηθεί για ένα παλιό αμάρτημά τους. Ήταν οι ίδιοι εργαζόμενοι που είχαν ξεσηκωθεί πριν από μια δεκαετία, όταν ο κ. Χριστοδουλάκης ως υπουργός οικονομικών του Σημίτη σχεδίαζε να εκχωρήσει ουσιαστικά την Ακρόπολη σε ξένους επενδυτές προκειμένου να αντλήσει νέα δάνεια. Τότε είχαν ξεσηκωθεί οι εργαζόμενοι στις εφορείες αρχαιοτήτων και είχαν αποτρέψει αυτό το σχέδιο. Σήμερα τιμωρούνται αναδρομικά ώστε να μην τολμήσουν να το ξανακάνουν.
Άλλωστε ο κ. Παπανδρέου το ομολόγησε εμμέσως πλην σαφώς. Τα μνημεία δεν είναι δημόσια αγαθά, δεν ανήκουν πριν απ’ όλα σε όλο τον ελληνικό λαό, αλλά στην «παγκόσμια κληρονομιά» και επομένως «κανένας δεν έχει το δικαίωμα να ιδιοποιείται μία παγκόσμια κληρονομιά, όπως είναι η Ακρόπολη» (Βουλή, 15/10). Εκτός βέβαια από τους ιδιώτες επενδυτές και κερδοσκόπους που θα εμφανίσει η κυβέρνηση ως χορηγούς ή φορείς ανάδειξης αυτής «παγκόσμιας κληρονομιάς» με αραβικά, αμερικανικά, ντόπια και ομογενειακά κεφάλαια. Η αγορά κυριολεκτικά βοά από πληροφορίες για σκιώδεις συμφωνίες με συγκεκριμένα διεθνή επιχειρηματικά συμφέροντα που αφορούν στην τουριστική αξιοποίηση των αρχαίων και βυζαντινών μνημείων της χώρας. Γι’ αυτό και η πρεμούρα του κ. Παπανδρέου να «παγκοσμιοποιήσει» την κληρονομιά. Τα μνημεία της χώρα αποτελούν ένα φιλέτο που εποφθαλμιούν πολλοί και για πολλά χρόνια.
Επίσης, κανείς δεν γνωρίζει τι έχει υποσχεθεί η κυβέρνηση και ο κ. Παπακωνσταντίνου, ή τι έχει παραχωρήσει ως εγγυήσεις προκειμένου να αντλήσει δάνεια. Η δέσμευση των χρηματικών ροών από τα μουσεία και τα μνημεία της χώρας αποτελούν έναν από τους πιο προσφιλείς τρόπους που οι δανειστές της χώρας προτείνουν ήδη από την εποχή Μητσοτάκη και Σημίτη, προκειμένου να συνεχίσουν να την δανείζουν. Λέγεται ότι ήταν μια από τις παρεχόμενες εγγυήσεις της κυβέρνησης Σημίτη για να εξασφαλιστούν οι περίφημες συμφωνίες swap. Λέτε ότι γι’ αυτό το λόγο αρνείται η κυβέρνηση να εμφανίσει τις συμφωνίες αυτές ακόμη και στην Eurostat;
Όπως και να ‘χει είναι ένας από τους λόγους που η τωρινή κυβέρνηση, με τροπολογία στον νόμο που κατοχύρωνε το Μνημόνιο στις 8/5, έδωσε το ελεύθερο στον υπουργό οικονομικών να υπογράφει δανειακές ή άλλες διεθνείς συμβάσεις χωρίς να είναι υποχρεωμένος να τις περάσει από την Βουλή, ή να αποκαλύψει το περιεχόμενό τους. Το τι έχει υπογράψει ο υπουργός και η κυβέρνηση στις επιμέρους δανειακές συμβάσεις με τις χώρες που μας δανείζουν, αλλά και στις συμφωνίες με το Κατάρ και τους άλλους επίδοξους «επενδυτές», κρατιέται επτασφράγιστο μυστικό.
Τα πιο σημαντικά αρχαιολογικά και τουριστικά αξιοθέατα της χώρας είναι πρώτα στις λίστες των διεθνών επενδυτών για τέτοιου τύπου συμφωνίες (business deals). Φυσικά σε μια τέτοια περίπτωση μπορεί η τυπική κυριότητα να παραμένει στο ελληνικό δημόσιο, αλλά ο επενδυτής έχει καθοριστικό λόγο στην αξιοποίηση του τιτλοποιημένου παγίου, ώστε να εισπράξει τουλάχιστον αυτά που του έχουν υποσχεθεί.
2. Τη μετοχοποίηση του δημοσίου, των οργανισμών και των υπηρεσιών του. Αυτό που ζητούν επισταμένα οι συντελεστές του σχεδίου εκποίησης της χώρας είναι όχι μόνο η διάθεση του πακέτου των μετοχών που κατέχει το δημόσιο, αλλά και η δημιουργία εταιριών χαρτοφυλακίου στις οποίες θα ανατεθεί η διαχείριση δημόσιων οργανισμών, υποδομών και παρεχομένων υπηρεσιών.
Τυπικό παράδειγμα η ανακοινωθείσα από την κυβέρνηση εταιρεία χαρτοφυλακίου (holding) που θα αναλάβει τα λιμάνια του Πειραιά, της Ελευσίνας, του Λαυρίου και της Ραφήνας. Οι εταιρείες αυτές διεθνώς στήνονται για δυο λόγους:
* Πρώτον, επιτρέπουν την ιδιωτικοποίηση της διαχείρισης και αξιοποίησης υποδομών, οργανισμών και έργων με μόνη την παραχώρηση ενός πακέτου μετοχών σε ιδιώτες με συμφωνίες συχνά κάτω από το τραπέζι.
* Δεύτερον, συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον των πιο κερδοσκοπικών κεφαλαίων διεθνώς, που αποβλέπουν σε μια γρήγορη μπάζα παίζοντας με την χρηματιστική αξία της επένδυσης και όχι με το όποιο τυχόν επιχειρηματικό κέρδος. Η πράξη έχει αποδείξει ότι οι εταιρείες αυτές, μαζί με τις υπεράκτιες εταιρείες (off shore), είναι οι καλύτεροι τρόποι ξεπλύματος πολιτικού και μη χρήματος διεθνώς. Ενώ μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε κάθε μορφή επένδυσης.
Στις υπερχρεωμένες χώρες της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής εταιρείες Ηolding, μέσω των οποίων το κράτος εγγυάται τα κέρδη των ιδιωτών επενδυτών, χτίζονται νοσοκομεία, σχολεία, δρόμοι, αεροδρόμια, λιμάνια κ.ο.κ.
Άλλωστε αυτό είναι το περιεχόμενο της στρατηγικής συμφωνίας με την Κίνα, η οποία δεν ήρθε να επενδύσει, ούτε καν σε υποδομές. Ήρθε να εξασφαλίσει διευκολύνσεις σε υπάρχουσες υποδομές – λιμάνια, οδικές μεταφορές, σιδηρόδρομος – προκειμένου να διευκολυνθεί η μεταφορά των εμπορευμάτων της στην καρδιά της ευρωζώνης. Η χώρα με τη συμφωνία αυτή εκχωρεί τις βασικές της υποδομές για να γίνει μεταπράτης της διεθνούς κίνησης εμπορευμάτων.
3. Την εκποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου, την οποία οι εκτιμήσεις της αγοράς ανεβάζουν στα 280 ή και 300 δισ. ευρώ. Κι εδώ δεν πρόκειται απλώς για κτήρια και εγκαταστάσεις που ανήκουν στο Δημόσιο, αλλά και για το σύνολο της δημόσιας περιουσίας. Εδώ εντάσσεται και η απαίτηση για πώληση των ακατοίκητων νησιών της χώρας, η οποία δεν είναι τωρινή πρόταση.
Αυτός που πρώτος την έθεσε στο τραπέζι ήταν ο Στ. Μάνος ως υπουργός της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ο οποίος θεώρησε ότι έτσι όχι μόνο θα εισέρρεαν λεφτά για τους δανειστές, αλλά θα ξεκαθάριζε μια και καλή το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας και των «γκρίζων ζωνών» με την όμορη Τουρκία.
Μια άλλη πρόταση που έχει ήδη πέσει στο τραπέζι και συζητά σοβαρά η αγορά είναι ο δανεισμός του κράτους με εγγύηση τη δημόσια γη. Στο πακέτο περιλαμβάνονται και προτάσεις αξιοποίησής της με ποικίλους τρόπους από θεματικά πάρκα μέχρι ιδιωτικά θέρετρα. Σε αυτή την περίπτωση η γη θα δεσμευτεί εξαρχής από τους επενδυτές προς αξιοποίηση μέχρις ότου το κράτος αποπληρώσει τις υποχρεώσεις του.
4. Την εφαρμογή καθεστώτος Fast Track για ιδιωτικές επενδύσεις στον ελληνικό χώρο. Αυτό σημαίνει την αξιοποίηση της Ελλάδας για ιδιωτικές επενδύσεις υψηλής όχλησης για το περιβάλλον και την κοινωνία. Πρόκειται για επενδύσεις που κανονικά η εθνική νομοθεσία θα απαγόρευε ρητά την υλοποίησή τους για λόγους δημόσιας υγείας, προστασίας του περιβάλλοντος, ή ωμής παραβίασης των ανθρωπίνων και εργατικών δικαιωμάτων.
Η νομοθεσία Fast Track ψηφίστηκε ήδη το προηγούμενο καλοκαίρι από την κυβέρνηση Καραμανλή και με βάση αυτή κινείται η Λούκα Κατσέλη, που αναζητά τέτοιου είδους επενδύσεις ανά τον κόσμο.
Με βάση αυτόν τον νόμο οι προσφυγές πολιτών, αλλά και οι αποφάσεις των δικαστηρίων, μπορούν να παρακάμπτονται ως «γραφειοκρατικά εμπόδια» προκειμένου να προχωρήσουν αυτές οι επενδύσεις γρήγορα. Στη διεθνή αγορά σήμερα ακμάζει η έκδοση ομολόγων για την υποστήριξη της βιομηχανίας μεταποίησης πυρηνικών και τοξικών αποβλήτων.
Είναι χαρακτηριστικό ότι σύμφωνα με δημοσιεύματα του διεθνούς τύπου, αλλά και πληροφορίες από την αγορά, η επίσκεψη του Νετανιάχου, πρωθυπουργού του Ισραήλ, συνοδεύτηκε από επιχειρηματικές συμφωνίες που αφορούν και στον τομέα της ενέργειας. Στην πραγματικότητα πρόκειται για την εναπόθεση σε ελληνικό έδαφος πυρηνικών και τοξικών αποβλήτων από το Ισραήλ. Οι πληροφορίες λένε ότι οι περιοχές εναπόθεσης προετοιμάζονται ήδη στη Βόρεια Ελλάδα και ειδικότερα στη Μακεδονία και τη Θράκη.
5. Την εκχώρηση των πιο σημαντικών πλουτοπαραγωγικών πόρων της χώρας. Σ’ αυτούς εντάσσεται πρώτα και κύρια ο ορυκτός πλούτος. Τον Φεβρουάριο στο Λονδίνο έγινε άτυπη σύσκεψη επενδυτών όπου σύμφωνα με πληροφορίες υπήρξε ενδιαφέρον για την ιδιωτική αξιοποίηση των ορυκτών αποθεμάτων της Ελλάδας. Για τον σκοπό αυτόν προτάθηκε να συσταθούν εταιρείες με έδρα το Μπαχρέιν, τα Αραβικά Εμιράτα, κ.ά..
Αυτού του τύπου τις επενδύσεις προτίθεται να προσελκύσει το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης. Ιδιώτες κερδοσκόπους που θα αναλάβουν να πουλούν στην Ελλάδα τον δικό της φυσικό πλούτο. Αν και το κύριο ενδιαφέρον επικεντρώνεται στα γνωστά, αλλά και στα πιθανά κοιτάσματα υδρογονανθράκων στο Αιγαίο και αλλού.
Ενδιαφέρον γι’ αυτά εκδηλώνουν κατά κύριο λόγο αμερικανικές εταιρείες που θεωρούν ότι σ’ αυτό το επίπεδο της διεθνούς τιμής του πετρελαίου, αλλά και στην προοπτική ανόδου της, ακόμη και κοιτάσματα που είχαν εκτιμηθεί παλιότερα ως ασύμφορα προς εκμετάλλευση σήμερα κρίνονται διαφορετικά.
Αυτό συμβαίνει ήδη με την οργανωμένη παραγωγική αποδυνάμωση της ΔΕΗ, της οποίας η ηλεκτροπαραγωγή έχει υποστεί καθίζηση άνω του 10% τους τελευταίους μήνες. Κάτι που οφείλεται πρώτα και κύρια στην διάλυση της λιγνιτοπαραγωγής. Η Ελλάδα προγραμματίζεται να μετατραπεί σε ενεργειακά εξαρτώμενη χώρα με τις βασικές υποδομές της ηλεκτροπαραγωγής ιδιωτικοποιημένες.
Ήδη το θέμα των μεγάλων υδροηλεκτρικών εγκαταστάσεων της ΔΕΗ έχει μπει στο τραπέζι της συναλλαγής με ιδιωτικά κυκλώματα. Κάτι που συνδέεται άμεσα και με την ιδιωτικοποίηση του νερού που ετοιμάζει για το 2011 η κυβέρνηση, η οποία βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις με μεγάλες πολυεθνικές. Μια από αυτές είναι η γνωστή μας Bechtel που έχει αφήσει ιστορία με την ιδιωτικοποίηση του νερού στη Λατινική Αμερική. Φυσικά επειδή υπάρχουν πολλά μεσιτικά, μαύρο χρήμα, αλλά και πολιτικά ενδιαφερόμενοι για ένα τόσο μεγάλο deal, η ιδιωτικοποίηση θα προχωρήσει μέσα από ενδιάμεσα επιχειρηματικά σχήματα.
6. Την ιδιωτικοποίηση ολόκληρων περιφερειών της χώρας, όπως συμβαίνει εδώ και χρόνια σε μια σειρά υπερχρεωμένες χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής, όπου εκχωρείται σε πολυεθνικές ή σε διεθνείς οίκους η διαχείριση και εκμετάλλευση περιοχών ιδιαίτερου ενδιαφέροντος για την παγκόσμια αγορά.
Σ’ αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η περίφημη αξιοποίηση των «πράσινων νησιών» του κ. Παπανδρέου. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που η κυβέρνηση βιάζεται να προωθήσει το σχέδιο «Καλλικράτης», μιας και η επιβολή καθεστώτος περιφερειακής αυτονομίας ή ημιαυτονομίας – «τοπικών κυβερνήσεων» – υπήρξε πάντα το πρώτο βήμα γι’ αυτού του είδους τις ιδιωτικοποιήσεις.
Το σχέδιο «Καλλικράτης» δεν αποδυναμώνει την κεντρική εξουσία υπέρ μιας δήθεν αποκέντρωσης των περιφερειών. Στην πραγματικότητα έχει στόχο να δυναμώσει τον αντικοινωνικό χαρακτήρα της κεντρικής εξουσίας, απαλλάσσοντάς την από την υποχρέωσή της να ασκεί εθνική πολιτική υγείας, παιδείας, πρόνοιας και υποδομών. Έτσι οι περιφέρειες θα πρέπει να κόψουν τον λαιμό τους να βρουν χρήματα για να ασκήσουν πολιτικές υγείας, παιδείας, πρόνοιας και για να επενδύσουν σε αναγκαίες υποδομές. Με αυτόν τον τρόπο η κεντρική εξουσία θα απομείνει ένας καθαρός φοροεισπρακτικός μηχανισμός χωρίς κοινωνικές ή εθνικές υποχρεώσεις.
Στον διεθνή οικονομικό Τύπο δημοσιεύονται όλο και περισσότερες πληροφορίες για συμφωνίες που βρίσκονται στα σκαριά σχετικά με ορισμένες περιφέρειες της χώρας, ιδίως για εκείνες με υψηλή τουριστική ανάπτυξη, όπως π.χ. είναι τα Δωδεκάνησα, αλλά και για περιοχές ιδιαίτερου στρατηγικού ενδιαφέροντος, όπως π.χ. είναι η Θράκη.
Ο «Καλλικράτης» έχει σχεδιαστεί για να διευκολύνει τέτοιου είδους συμφωνίες. Διαμελίζει το ενιαίο της ελληνικής επικράτειας, της ασκούμενης εθνικής κυριαρχίας, και διευκολύνει έτσι την αποδέσμευση εθνικού εδάφους πρώτα και κύρια για οικονομικούς λόγους. Η διεθνής πρακτική έχει δείξει ότι οι «τοπικές κυβερνήσεις», ιδίως των ακριτικών περιφερειών, προκειμένου να βρουν τα αναγκαία χρήματα, είναι πιο επιρρεπείς και ανοιχτές σε συμφωνίες αυτού του είδους.
Η ίδια η δυνατότητα επιβίωσης της χώρας αμφισβητείται πλέον ανοιχτά από τους ιθύνοντες της ευρωζώνης και τις αγορές. Αν χρειαστεί θα πρέπει τουλάχιστον οικονομικά να αποχωριστεί η χώρα από περιοχές και περιφέρειες, να πουλήσει την εκμετάλλευση των νησιών και τα δικαιώματα στο Αιγαίο. Η χώρα απειλείται να μεταβληθεί σε κράτος υβρίδιο, σε κράτος υπό αίρεση, διαρθρωμένο με ημι-αυτόνομες περιφέρειες εύκολα ιδιωτικοποιήσιμες και προσαρτήσιμες σε γειτονικά κράτη και κρατίδια ανάλογα με τα συμφέροντα των μεγάλων και κυρίως των ΗΠΑ.
Άλλωστε πρέπει να θυμόμαστε ότι βρισκόμαστε σε μια «Ενωμένη Ευρώπη» που δεν αναγνωρίζει κυρίαρχα κράτη, αλλά μόνο κυβερνήσεις και οικονομικές περιφέρειες. Είμαστε αλυσοδεμένοι σε μια «Ευρώπη των περιφερειών», όπως έχει αυτοχαρακτηρισθεί, όπου το καθεστώς της δεν επιτρέπει, όπως έλεγε πρόσφατα ο Ντάνιελ Γκρος, που αναφέραμε πιο πάνω, τα «αυγά» να παραμείνουν «αυγά». Από τη στιγμή που δέχτηκαν να υποστούν την ευρωπαϊκή ενοποίηση «τα αυγά έσπασαν και έγιναν ομελέτα.» Δεν μπορεί τώρα πια να ελπίζει κανείς ότι η ομελέτα θα γίνει ξανά αυγά. Πόσο μάλλον όταν τα αυγά είναι χαλασμένα όπως η χρεοκοπημένη Ελλάδα.
Επιτέλους, δικαιώνεται το όνειρο των προπατόρων της ένταξης της χώρας μας στην «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση», που ήθελαν ήδη από το 1961 όπως δήλωνε από τότε ο κ. Παπαληγούρας, υπουργός της τότε κυβέρνησης ΕΡΕ, να αφομοιωθεί η Ελλάδα μέσα σε μια Ευρώπη «ανοιχτών συνόρων», όπου δεν θα ενδιαφέρει τους Έλληνες ποιος θα είναι ο επικυριάρχος, όπως δεν ενδιαφέρει την οικονομία της Θήβας αν οι επιχειρήσεις ανήκουν σε Βοιωτούς ή Λακεδαιμονίους. Και επομένως οι εργαζόμενοι δεν θα ενδιαφέρονται αν θα έχουν κυρίαρχο κράτος ή όχι, αν θα είναι Ευρωπαίοι νομάδες σε μια διαρκή περιπλάνηση για το μεροκάματο, ή Έλληνες πολίτες με κατοχυρωμένα δικαιώματα πάνω στα οποία υποχρεωτικά θεμελιώνεται το δικό τους σύστημα διακυβέρνησης και τελικά αν η κυβέρνησή τους θα είναι τοποτηρητής ξένων συμφερόντων ή θα οφείλει να εκφράζει και να ικανοποιεί τα αιτήματα του ελληνικού λαού.
Άλλωστε το σχέδιο Καλλικράτης αυτό προσπαθεί να πετύχει. Δεν είναι μόνο ότι καταργεί και τυπικά κάθε έννοια «τοπικής αυτοδιοίκησης» μετατρέποντας τους ΟΤΑ και επίσημα σε παραμάγαζα της κεντρικής διοίκησης. Δεν είναι μόνο ότι διαλύει τις υποδομές σε δήμους και κοινότητες ώστε να παραδοθούν σε ιδιώτες ζωτικές υπηρεσίες προς τους δημότες. Δεν είναι μόνο ότι με τη διάλυση του δημοτικού και νομαρχιακού ιστού της χώρας ξεκινούν και οι μαζικές απολύσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα που απαιτεί η «τρόικα». Αλλά εισάγει από το παράθυρο την πολυζωνική ομοσπονδιακή οργάνωση του κράτους, κατατεμαχίζοντας το ενιαίο της εθνικής επικράτειας.
Όπου έγινε αυτό είχαμε σαν αποτέλεσμα ένα κράτος πολλών και διαφορετικών ταχυτήτων στην παιδεία, στην υγεία, στις υποδομές. Είχαμε την ανεπίσημη ή και επίσημη θεσμοθέτηση «φτωχών» και «πλούσιων» περιφερειών έρμαια των ιδιωτικών συμφερόντων. Είχαμε την ιδιωτικοποίηση ή και εκχώρηση ολόκληρων περιφερειών σε πολυεθνικές ή σε επενδυτικά σχήματα προκειμένου να αξιοποιηθούν και να βρεθούν πολυπόθητα έσοδα. Είχαμε το διαμελισμό του ίδιου του λαού ανάλογα με περιφερειακές, εθνοτικές, θρησκευτικές, ή άλλες ιδιαιτερότητες, που γέννησαν μίση και πάθη από τον μεσαίωνα.
Σήμερα, όλα τα κράτη με αυτή την περιφερειακή συγκρότηση, που επιδιώκει να επιβάλει η κυβέρνηση με τον Καλλικράτη, βρίσκονται σε κατάσταση εσωτερικής διάλυσης. Όχι μόνο τα «τριτοκοσμικά», όπου η περιφερειακή οργάνωση αποτελεί ένα άθλιο κατάλοιπο της αποικιοκρατίας, αλλά και τα σύγχρονα Ευρωπαϊκά κράτη. Δείτε τη γίνεται στην Ισπανία, με τις λιγότερο ή περισσότερο γνωστές αποσχιστικές βεντέτες των Βάσκων, των Καταλανών, κ.ά. Δείτε τη γίνεται στην Ιταλία με το αποσχιστικό κίνημα της Λίγκας του Βορρά, όπου έφτασαν ολόκληρες περιφέρειες – όπως αυτή της Τοσκάνης – να διαδηλώνουν σήμερα ότι δεν είναι Ιταλοί, ότι δεν οφείλουν να ανήκουν στην Ιταλία και ότι πρέπει να αναβιώσουν το δικό τους κράτος από την εποχή της «δημοκρατίας της Φλωρεντίας» την περίοδο της Αναγέννησης. Δείτε επίσης τι συμβαίνει στο Βέλγιο, όπου οι Φλαμανδοί ανακάλυψαν ξαφνικά στον 21ο αιώνα ότι πίσω στον μεσαίωνα αποτελούσαν ανεξάρτητο δουκάτο και επομένως οφείλουν να αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους.
Δείτε τέλος τι γίνεται στην Κύπρο. Αυτό που οι αποικιοκράτες Άγγλοι και Αμερικανοί επιδιώκουν να επιβάλλουν στο νησί με τις λόγχες της τουρκικής εισβολής και κατοχής, αυτό που επεδίωξαν να νομιμοποιήσουν με το σχέδιο Ανάν το 2004, είναι το ίδιο με αυτό που επιδιώκεται να επιβληθεί και στην Ελλάδα. Αναίμακτα, ήσυχα και στα μουλωχτά ως «θεσμική ανασυγκρότηση» του κράτους υπό το καθεστώς της νέας κατοχής.
Το παλιό σχέδιο της ναζιστικής κατοχής να τεμαχιστεί η Ελλάδα σε τρεις διαφορετικές ζώνες, αναβιώνει σήμερα με τις 13 ημιαυτόνομες περιφέρειες του Καλλικράτη. Αυτή είναι μια ακόμη μεγάλη υπηρεσία που προσφέρει ετούτη η κυβέρνηση στο ελληνικό έθνος.
Με την μετεξέλιξη της Ελλάδας, από κυρίαρχο κράτος σε Ελλάδα των περιφερειών μέσα σε μια Ευρώπη των περιφερειών, φαντάζεται π.χ. το Στέϊτ Ντιπάρντμεντ ότι μπορεί η γίνει βιώσιμο και το άθλιο προτεκτοράτο που δημιούργησε η επέμβαση του ΝΑΤΟ στη πρώην Γιουγκοσλαβία και πασχίζει να αποκτήσει το όνομα Μακεδονία. Αντί να επιβιώνει μόλις και μετά βίας με την οικονομική βοήθεια από την ΕΕ και τις ΗΠΑ, ας του δώσουμε τον αναγκαίο ζωτικό χώρο για να αποκτήσει ουσιαστική κρατική υπόσταση. Έτσι σκέφτονται στην Ουάσιγκτον αυτή τη στιγμή και βλέπουν στην ελεγχόμενη χρεοκοπία της χώρας μια θαυμάσια ευκαιρία να ξανανοίξουν το ζήτημα της αναδιάταξης των συνόρων στα Βαλκάνια. Όχι με όρους στρατιωτικοπολιτικούς, όπως παλιότερα, αλλά με όρους οικονομικής επιβίωσης με τους οποίους μπορούν να πετύχουν τα ίδια αποτελέσματα, αλλά χωρίς στρατούς, πολέμους και αίματα, που πάντα τείνουν να δημιουργούν καταστάσεις εκτός ελέγχου.
Αυτός ήταν κι ένας από τους βασικούς λόγους που ο κ. Ερτογκάν μας επισκέφτηκε με όλη την σουλτανική του κουστωδία με πάνω από 100 επιχειρηματίες για να προωθήσει στο παρασκήνιο συμφωνίες εκχώρησης ζωτικών συμφερόντων της χώρας για συνεκμετάλλευση από ελληνοτουρκικά επιχειρηματικά σχήματα. Υπό τις ευλογίες φυσικά των ΗΠΑ, που θέλουν το Αιγαίο ακραιφνώς Νατοϊκή θάλασσα, και φυσικά την προκλητική εθελοδουλία της κυβέρνησης.
Όταν μια χώρα έχει παραδοθεί στο χειρότερο οικονομικό καθεστώς κατοχής στην ιστορία της, είναι μάλλον αστείο να μιλά κανείς για εθνική κυριαρχία και προάσπιση των συμφερόντων της. Άλλωστε ο κ. Πάγκαλος μας ξεκαθάρισε ότι από τη στιγμή που η Ελλάδα προσέφυγε στο μηχανισμό στήριξης δεν μπορεί να θέσει «κόκκινες γραμμές». «Εδώ παρακαλάμε για βοήθεια, είπε, και εσείς θέλετε να βάλουμε όρους;»
ΠΗΓΗ: Δημοσιεύτηκε στο Hellenic NEXUS, τ. 46 Nοέμβριος 2010.
Αναρτήθηκε στις 29 Νοεμβρίου 2011
ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΟΦΕΙΛΕΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Στην επιτροπή εξωτερικών υποθέσεων της Βουλής την Τετάρτη, 27.7.2011, στις 12 το μεσημέρι, ο Μανώλης Γλέζος και ο Στέφανος Ληναίος, Πρόεδρος και Υπεύθυνος, αντίστοιχα, της Γραμματείας του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, εκλήθησαν, και κατέθεσαν στην Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής των Ελλήνων, παρόντος και του Υπουργού Εξωτερικών Σταύρου Λαμπρινίδη , ενημερώνοντας όλα τα μέλη της Επιτροπής, με πλήρη και αναλυτικά στοιχεία, για ολόκληρο το μέγιστο πρόβλημα των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα.
Σύμφωνα λοιπόν με ανακοίνωση της Γραμματείας της Συντονιστικής Επιτροπής του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα οι οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα είναι :
Α) Προς το Δημόσιο: Τους αρχαιολογικούς θησαυρούς, τις επανορθώσεις για την καταστροφή της ελληνικής οικονομίας, ύψους 7.100 δις δολαρίων και το αναγκαστικό δάνειο ύψους 3.500 δις δολαρίων αγοραστικής αξίας 1938 και για τα 2 ποσά.
Συγκεκριμένα: 1. Η επιστροφή των αρχαιολογικών θησαυρών και των έργων Τέχνης, καταγεγραμμένα από τη Δ/νση Αρχαιοτήτων και Ιστορικών Μνημείων και από το Τμήμα Αρχαιολογίας Παν/μίου Αθηνών. 2. Η Διασυμμαχική Επιτροπή 19 χωρών της Ευρώπης, στο Παρίσι,το 1946 που καταλόγισε να πληρώσει η Γερμανία στην Ελλάδα,για τις καταστροφές στην οικονομία της, το ποσό των 7.100 δις δολ., αγοραστικής αξίας 1938, αντί του ποσού των 14.500 δις δολ. που ζήτησε η Ελλάδα, σημερινή αξία σε ευρώ 108 δις χωρίς τους τόκους. 3. Το αναγκαστικό δάνειο: Το υπόλοιπο (πλήρωσαν στο τέλος της κατοχής 2 δόσεις), ύψους 3.500 δις δολ., σημερινής αξίας 54 δις ευρώ χωρίς τους τόκους.
Β) Η καταστροφή της οικονομίας της Ελλάδας: Η πραγμάτωσή της επήλθε: 1. Με την αρπαγή του 51% των μετοχών των ΔΕΚΟ και όλων των μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων. 2. Με τη διατροφή των στρατευμάτων κατοχής, σύνολο 670.000 στρατός ( Γερμανικός, Ιταλικός, Βουλγαρικός). Ακόμη και με τη διατροφή της στρατιάς του Ρόμελ, του AFRICA CORPS, (κατʼ εξαίρεση, μόνο η Ελλάδα!!!). Η διατροφή ανήλθε σε 8 δις δρχ., το μήνα. 3.Με το πλαστό χαρτονόμισμα Reichs Kredit Kassenschine είχαμε άμεση λεηλασία επιχειρηματιών, άμεση λεηλασία ελληνικού χρήματος. Έγινε εξαγορά του με 530.894 χρυσές λίρες Αγγλίας,τον Αύγουστο του 1941. 4. Με τη ληστεία νομισμάτων: Δεκάρικα, εικοσάρικα, τάλιρα, 37.77 τόνοι = πλήρωσαν μόνο 104 χρυσές λίρες (!!!) και πήραν ασήμι 18μιση τόνους. Από τα 2δραχμα, 1δραχμα, 20λεπτα, 10λεπτα πήραν 64.50 τόνους, πλήρωσαν μόνο 5μιση χρυσές λίρες (!!!) και πήραν συνολικά 73 τόνους χαλκού. 5. Με το αναγκαστικό δάνειο, με ρηματική διακοίνωση στις 23.3.1942, που επιβλήθηκε στην Ελλάδα και είχε αναδρομική ισχύ από 1.1.1942. Υπόλοιπο, 3.5 δις δολ. αγοραστικής αξίας του 1938. 6. Με τις δημεύσεις: Το 10% της αγροτικής παραγωγής. - Επιτάξεις: Σχολεία, νοσοκομεία, ξενοδοχεία, οικήματα. - Κατασχέσεις: Μέσα συγκοινωνίας και μεταφοράς = Σιδηρόδρομοι, πλοία, αυτοκίνητα, ποδήλατα, ακόμη και ζώα, άλογα, μουλάρια, γαϊδουριά. 7. Με τις αμέτρητες αρπαγές και ληστείες οικιών, καταστημάτων, σε όλη την Ελλάδα.
Σημειώνουμε ότι με τους πρόχειρους υπολογισμούς των οικονομολόγων-μελών του Εθνικού μας Συμβουλίου, το σύνολο των γερμανικών οφειλών, προς το Δημόσιο, ανέρχεται περίπου στο ιλιγγιώδες ποσό των 1 τρις και 200 δις ευρώ!
Γ) Προς τα θύματα: 89 αναγνωρισμένα ολοκαυτώματα. - Ολόκληρη η Ελλάδα είναι ένα ολοκαύτωμα-νεκροταφείο αμέτρητων μαρτυρικών πόλεων, 13.1/2 % του ελληνικού πληθυσμού.
Στη συνέχεια, ο Στέφανος Ληναίος παρέδωσε όλο το απαραίτητο, αναλυτικό, ενημερωτικό υλικό στον Πρόεδρο της Επιτροπής και ευχαρίστησε τα μέλη της, εκ μέρους του Εθνικού Συμβουλίου, τονίζοντας ότι «είναι η πρώτη φορά που επιτέλους η Ελληνική Βουλή, μας κάλεσε για να πληροφορηθεί υπεύθυνα και αναλυτικά για το μέγιστο αυτό πρόβλημα που έπρεπε να έχει ήδη αντιμετωπισθεί και λυθεί εδώ και πολλά χρόνια όχι μόνο για την οικονομική, αλλά και για την ηθική αποκατάσταση της τιμής της πατρίδας μας και των αμέτρητων θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας».
Έπειτα, ο Πρόεδρος και όλοι οι Βουλευτές της Επιτροπής, ευχαρίστησαν τον Μανώλη Γλέζο για την ολοκληρωμένη και αποκαλυπτική ενημέρωση και ομόφωνα αποφάσισαν, τον προσεχή Σεπτέμβριο, να αφιερώσουν, αποκλειστικά, μια ολόκληρη συνεδρίαση της Επιτροπής για μια πλήρη και αναλυτική συζήτηση των Βουλευτών της και των εκπροσώπων του Εθνικού Συμβουλίου, παρουσία των Υπουργών Εξωτερικών, Δικαιοσύνης και Οικονομικών.
Για την αντιγραφή
Τάκης Νικολακόπουλος
Αναρτήθηκε στις 29 Ιούλιου 2011
Πράσινοι και η κρίση
Η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 αναδεικνύει εν σπέρματι τις μεγάλες προκλήσεις που θα αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα τον 21ο αιώνα:
- Τις κλιματικές αλλαγές και την εξάντληση φυσικών πόρων που έχουν ζωτική σημασία για την αναπαραγωγή του κατεστημένου οικονομικού-πολιτικού υποδείγματος ·
- την ανάδειξη του πάλαι ποτέ «τρίτου κόσμου» σε ισάξιο οικονομικό και γεωπολιτικό παράγοντα με τον αναπτυγμένο κόσμο, με την επακόλουθη μείωση του μεριδίου της δύσης -και ιδιαίτερα της Ευρώπης- στον παγκόσμιο πλούτο·
- την κατάρρευση του κατεστημένου μοντέλου παγκόσμιας διακυβέρνησης και την ανάγκη για παγκόσμια συνεννόηση και διαχείριση των κοινών πολιτικών προβλημάτων.
Από την άποψη αυτή, τα Πράσινα κόμματα αποτελούν την πρώτη αυθεντική πολιτική δύναμη του 21ου αιώνα. Γεννήθηκαν στα τέλη του περασμένου αιώνα, ως μια μικρή ριζοσπαστική δύναμη που προειδοποιούσε για την ανάγκη για προστασία του περιβάλλοντος, άμεση δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα και ειρήνη, κατηγορώντας αμφότερους τους πρωταγωνιστές του «ψυχρού πολέμου» πως υποθηκεύουν το μέλλον του πλανήτη σε βραχυπρόθεσμες στρατηγικές και ιδιοτελή συμφέροντα.
Σήμερα σε όλο τον κόσμο οι Πράσινοι γίνονται σημείο αναφοράς για ολοένα και περισσότερες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που αναζητούν μια μεγάλη περιβαλλοντική, οικονομική και περιβαλλοντική αλλαγή στις πατρίδες τους και σε πλανητικό επίπεδο.
Αυτό είναι το πλαίσιο στο οποίο εμφανίστηκαν και αναπτύσσονται οι Έλληνες Οικολόγοι-Πράσινοι (ΟΠ), η πρώτη αυθεντική πολιτική δύναμη του 21ου αιώνα στην Ελλάδα. Οι Έλληνες πολίτες το αντιλαμβάνονται αυτό, και τους αντιμετωπίζουν με θετική προδιάθεση και ενδιαφέρον, όπως φάνηκε και στις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές, στις οποίες πολλαπλασιάσθηκε η παρουσία τους στους ΟΤΑ. Προκειμένου να ανταποκριθούμε ως Οικολόγοι-Πράσινοι στο αίτημα που μας απευθύνουν οι πολίτες, ένα χρέος έχουμε: να είμαστε ειλικρινείς, να «μιλάμε την αλήθεια» χωρίς να υποτάσσουμε την πραγματικότητα σε μικροπολιτικούς σχεδιασμούς και να είμαστε χρήσιμοι στην πατρίδα μας, στο κοινωνικό σύνολο, στους «χαμένους» του κατεστημένου συστήματος, στις οικογένειες και τα παιδιά μας.
Να είμαστε μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος, σε παγκόσμιο, ευρωπαϊκό και τοπικό επίπεδο.
Αυτός είναι ο λόγος που απευθύνουμε αυτό το κείμενο στους εσωκομματικούς μας φίλους αλλά και στο ακροατήριό μας εκτός των κομματικών γραμμών.
Α. Η δημοσιονομική κρίση της Ελλάδας
Η οικονομική-δημοσιονομική κρίση της Ελλάδας αποτυπώνει πολύ συγκεκριμένους πολιτικούς, οικονομικούς και κοινωνικούς συσχετισμούς δύναμης που διαμορφώθηκαν επί δεκαετίες. Το ελληνικό υπόδειγμα βασίστηκε στην προσοδοθηρία εκτενών κοινωνικών δυνάμεων διαμέσου της διαφθοράς, της φοροκλοπής, της μαύρης/μαφιακής οικονομίας, της αργομισθίας. Οι πόροι που προέρχονταν από τη δηλωμένη-νόμιμη-παραγωγική οικονομική δραστηριότητα, την πολιτική μας συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το δανεισμό, υπεξαιρούνταν επί δεκαετίες από τους «κερδισμένους της Μεταπολίτευσης»1, βυθίζοντας τη χώρα μας στα χρέη.
Η κρίση του 2008 οδήγησε τους μεγάλους χρηματοπιστωτικούς παίκτες (κυρίως τράπεζες, αμοιβαία κεφάλαια και ασφαλιστικά ταμεία) σε επανεξέταση των κριτηρίων των αγορών τους. Αποκαλύφθηκε έτσι η «τοξικότητα» των ομολόγων που «πουλούσαν» επί πολλά χρόνια μη-βιώσιμα χρέη, σαν το ελληνικό. Οι διεθνείς αγορές απέβαλαν την Ελλάδα και άρχισαν έκτοτε να ξεφορτώνονται τα ελληνικά χρεόγραφα. Παράλληλα, οι ελληνικές τράπεζες άρχισαν να λυγίζουν από τα τοξικά χρεόγραφα που αναγκάζονταν να αγοράσουν, υπό την πολιτική πίεση των κατεστημένων πολιτικών δυνάμεων. Η αισχροκέρδεια των χρηματαγορών έδωσε στην Ελλάδα τη χαριστική βολή, οδηγώντας την στην προσφυγή στη διεθνή βοήθεια, με τα συνεπακόλουθα πολιτικά ανταλλάγματα.
Το αντιδραστικό-συντηρητικό πρόταγμα της χρεοκοπίας
Από την άποψη αυτή, το «μνημόνιο» αποτελεί ένα επεισόδιο μόνο της πορείας υπεξαίρεσης της χώρας από τους «κερδισμένους της Μεταπολίτευσης». Οι αντιπαραθέσεις για το πώς φθάσαμε ως εκεί, εντάσσονται στον πολιτικό σχολιασμό, όχι στην πολιτική παρέμβαση. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το «μνημόνιο» έχει αρνητικό κοινωνικό πρόσημο (χωρίς να λείπουν οι εποικοδομητικές του πλευρές). Είναι όμως εξίσου αληθές πως το «μνημόνιο» αφήνει μεγάλα πολιτικά περιθώρια στις εγχώριες πολιτικές δυνάμεις και την κυβέρνησης.
Με άλλα λόγια, «υπάρχει ζωή -και πολιτική- πέρα από το "μνημόνιο"».
Η συζήτηση έτσι περί «καταγγελίας του μνημονίου»-«στάσης πληρωμών» και «εξόδου από το ευρώ» είναι κοινωνικά αντιδραστική, πολιτικά συντηρητική και εθνικά επικίνδυνη. Μια τέτοια εξέλιξη θα σήμαινε:
- σημαντική υποτίμηση του νέου νομίσματος
- διόγκωση του χρέους και του ελλείμματος (που θα... πολλαπλασιαστούν αφού θα συνεχίσουν να αποπληρώνονται σε ευρώ) και άρα πολύ πιο βίαιες περιοριστικές πολιτικές λιτότητας, που θα συνοδεύονται από τη βιαιότερη πορεία κατάληψης από αντιπαραγωγικά ιδιωτικά συμφέροντα των υπολειμμάτων των υφιστάμενων βασικών δημοσίων υπηρεσιών και του δημοσίου χώρου
- εκτόξευση του επιτοκίου των τραπεζών (όσων τουλάχιστο επιβιώσουν από την πτώχευση) σε επίπεδα που θα καθιστούσαν επισφαλή ακόμα και τα μικρότερα σημερινά δάνεια, θα κατέστρεφαν κάθε στοιχείο δυναμισμού της ελληνικής οικονομίας, θα καταδίκαζαν τις ελληνικές επιχειρηματικές προσπάθειες και θα οδηγούσαν σε κύμα κατασχέσεων και πτωχεύσεων.
- διεθνή απομόνωση της χώρας μας και υποβιβασμό της στο επίπεδο του κράτους-παρία, με ό,τι σημαίνει αυτό για την αποσταθεροποίηση της ειρήνης στην περιοχή και την όξυνση του εθνικισμού στο εσωτερικό.
Κι όμως, ένα τέτοιο σενάριο μοιάζει σήμερα ελκυστικό στις πιο αντιδραστικές δυνάμεις της χώρας, που ελπίζουν πως στο έδαφος της κρίσης θα μπορούσαν να αναδιοργανώσουν την εξουσία τους, με οικονομικό κόστος ασφαλώς, επιτυγχάνοντας όμως ταυτόχρονα:
- να εξουδετερώσουν πλήρως το δημοκρατικό παράγοντα,
- να επεκτείνουν την κυριαρχία τους επί του δημοσίου πλούτου,
- να συνάψουν ληστρικές σχέσεις συνεργασίας με αραβικές, ασιατικές ή άλλες δυνάμεις, και
- να ελέγξουν πλήρως τη χώρα, αξιοποιώντας το λαϊκισμό και τον εθνικισμό
Β. Ατζέντα 2020: Βιώσιμη ανάπτυξη και δουλειές
Εδώ ακριβώς βρίσκεται το κύριο πολιτικό διακύβευμα της σημερινής συγκυρίας: η κρίση να οδηγήσει σε ανατροπές υπέρ της δημοκρατίας και της ευρωπαϊκής προοπτικής, της υγιούς-πράσινης επιχειρηματικότητας, του δημοσίου χώρου και του περιβάλλοντος, των γυναικών και των νέων, και όχι υπέρ του αυταρχισμού και του εθνικισμού, της καταλήστευσης του δημοσίου πλούτου, της μαφιοκρατίας, της περαιτέρω εκποίησης του ελληνικού περιβάλλοντος, των «ισχυρών» της Μεταπολίτευσης.
Για να συμβεί αυτό, το βασικότερο είναι να μπορέσει η χώρα μας να θέσει στο επίκεντρο της στρατηγικής της το ζήτημα της βιώσιμης ανάπτυξης και της παραγωγής θέσεων εργασίας, παραμένοντας πάση θυσία στην ευρωζώνη, υποτάσσοντας στο στόχο αυτό κάθε κληρονομημένη από το κατεστημένο της χρεοκοπίας, κοινωνική, πολιτική και ιδεολογική δουλεία.
Θέτουμε λοιπόν σήμερα το ζήτημα της αναζήτησης ενός νέου βιώσιμου αναπτυξιακού υποδείγματος για την ευρωπαϊκή Ελλάδα του 2020. Αυτή η «ατζέντα 2020» οφείλει να περιλαμβάνει:
1. ένα ρεαλιστικό στόχο για το 2020, που θα περιλαμβάνει περιβαλλοντικό, πολιτικό και κοινωνικό πυλώνα.
2. έναν «οδικό χάρτη» που να συνδέει το σήμερα με το 2020, ώστε να μη σπαταλιέται χρόνος, πόροι και δυνάμεις και να υπάρχει δημοκρατικός έλεγχος στην πορεία αυτή.
Γ. Η ευρωπαϊκή Ελλάδα του 2020
Αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας μας. Ως το 2020 χρειάζεται να έχει υπάρξει στην Ελλάδα μια νέα παραγωγική-επιχειρηματική βάση που θα παράγει βιώσιμη ανάπτυξη και δουλειές, και που θα στηρίζεται από ένα κράτος αναδιοργανωμένο, ορθολογικό, αξιοκρατικό, που θα αξιοποιεί περί το 40% του ΑΕΠ της χώρας για να ενισχύει την ανάπτυξη και να προσφέρει στους πολίτες επαρκείς και ποιοτικές υπηρεσίες παιδείας, υγείας, ασφάλειας, μετακίνησης και πολεοδομίας.
Εμείς οι Πράσινοι δε θεωρούμε την ανάπτυξη αυτοσκοπό: έχουμε τονίσει πως η σημερινή «μέτρηση» της ανάπτυξης (που ταυτίζεται με τη μεγέθυνση του ΑΕΠ!) θα μπορούσε να εξασφαλισθεί με ρυπογόνες δραστηριότητες, αύξηση της διαφθοράς, ακόμα και με τον πόλεμο ή τις φυσικές καταστροφές! Αυτή η ανάπτυξη επ' ουδενί δεν είναι συνώνυμη με την ποιότητα ζωής και την ευημερία. Αλλά δεν είναι ούτε αντώνυμη προς αυτήν! Εμείς οι Πράσινοι είμαστε η μόνη διεθνής πολιτική δύναμη που με την πρότασή μας για «πράσινη "νέα συμφωνία"» («πράσινο "νιου ντιλ"») συνδέουμε την ανάπτυξη με τη βιωσιμότητα και τη δημιουργία 5 εκατομμυρίων θέσεων εργασίας στην Ευρώπη την επόμενη πενταετία. Εξάλλου η ανάπτυξη είναι η ασφαλέστερη οδός για έλεγχο του δημοσίου χρέους και του ελλείμματος και για επέκταση της απασχόλησης.
Τούτου λεχθέντος, θεωρούμε πως η παραγωγική-επιχειρηματική βάση της βιώσιμα αναπτυσσόμενης Ελλάδας θα πρέπει να επικεντρωθεί σε ορισμένους πυλώνες όπου η χώρα παρουσιάζει σχετικό πλεονέκτημα, όπως:
- Την αγροτική παραγωγή, με έμφαση την ανάπτυξη των βιοκαλλιεργειών, με καθετοποίηση της παραγωγής και συνδυασμό της πρωτογενούς δραστηριότητας με την βιομηχανική επεξεργασία των προϊόντων (βιομηχανίες τροφίμων) και την ανάπτυξη των αντίστοιχων υπηρεσιών (τυποποίησης, προώθησης, εμπορίας). Συνδυασμό της νέας αυτής αγροτικής ανάπτυξης με διαδικασίες συλλογικής διαχείρισης των γαιών (του κλήρου) και παράλληλες δραστηριότητες (οικοτουρισμός, αγροτουρισμός, εκπαίδευση-κατάρτιση, υγιεινή εστίαση) που θα πρόσφεραν νέες και διαχυμένες ευκαιρίες απασχόλησης.
- Την αναβάθμιση του κτιριακού αποθέματος των ελληνικών πόλεων, με την ανάπτυξη επιχειρηματικής δραστηριότητας στην παραγωγή «πράσινων» υλικών και τις ανανεώσιμες μορφές ενέργειας.
- Το μετασχηματισμό της τουριστικής δραστηριότητας σε ήπια και βιώσιμη βάση, με άξονα την επέκταση των τουριστικών δραστηριοτήτων στο χώρο και το χρόνο.
Θεωρούμε πως η εμφάνιση μιας τέτοιας παραγωγικής βάσης δεν συμβιβάζεται με τη σημερινή διάταξη των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. Όπως έχει τονιστεί, η ελληνική κρίση είναι σε μεγάλο βαθμό πολιτική. Ως το 2020, θα πρέπει λοιπόν να έχουν ολοκληρωθεί τρεις παράλληλες διαδικασίες:
Δημοκρατική αναζωογόνηση της χώρας (νέα μεταπολίτευση), που θα περιλαμβάνει:
- σαφή διάκριση και ανεξαρτητοποίηση των εξουσιών και την χαλιναγώγηση της λειτουργίας των ΜΜΕ, ώστε η κάθε εξουσία να ελέγχεται και να αντισταθμίζεται από τη λειτουργία όλων των υπολοίπων,
- θέσπιση ενός πιο ολιγομελούς και υπεύθυνου πολιτικού προσωπικού, σε όλα τα επίπεδα,
- μείωση του ρόλου του πολιτικού χρήματος κι αυστηρό έλεγχο της σχέσης κομμάτων-πολιτικού χρήματος,
- περισσότερη σταθερότητα, με τακτές και αμετακίνητες ημερομηνίες εκλογών, στο σουηδικό ή το αμερικανικό πρότυπο,
- θέσπιση της άμεσης προσφυγής στο λαό σε μεγάλα ζητήματα που τον αφορούν.
Αναδιανομή πόρων και εξουσίας προς τις γυναίκες και τους νέους, το δημόσιο χώρο, το περιβάλλον. Το επόμενο διάστημα θα πρέπει να θεωρηθεί απόλυτη εθνική προτεραιότητα:
1. Να μπορούν οι γυναίκες να ασκούν ολοκληρωμένη και απαιτητική επαγγελματική σταδιοδρομία, έχοντας ενεργό αρωγό στο έργο αυτό μία πολιτεία που να δραστηριοποιείται στην ανατροφή, την ευζωία, την προστασία των παιδιών μας... Να μην είναι πια η γέννηση παιδιών «διαβατήριο για τη φτώχεια», αλλά εκπλήρωση μιας βαθιάς ανθρώπινης και ψυχικής ανάγκης των Ελληνίδων και των νέων γονιών. Η επέκταση της ισότιμης ένταξης των γυναικών στην αγορά εργασίας αποτελεί για τη σημερινή Ελλάδα ένα από τα βασικότερά της αναπτυξιακά αποθέματα. Περνά δε από την καταπολέμηση των ανδροκρατικών σχέσεων που συνεχίζουν να κυριαρχούν στους επαγγελματικούς χώρους του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα στη σημερινή Ελλάδα.
2. Να αναταχθεί το ελληνικό περιβάλλον, ιδίως ως προς τη διαχείριση των υδατικών πόρων, την αντιμετώπιση της ερημοποίησης, την προστασία της πανίδας και της χλωρίδας, ιδίως της ιχθυοπανίδας, την εφαρμογή της περιβαλλοντικής νομοθεσίας και των οδηγιών της ΕΕ. Να ληφθούν προληπτικά μέτρα για τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής.
3. Να αναβαθμισθεί ο δημόσιος χώρος, να προστατεύεται ο δημόσιος πλούτος, ο χώρος της κοινοκτημοσύνης όπου ο Έλληνας θα βρίσκει παροχές υγείας, παιδείας, ασφάλειας, στέγασης και μετακίνησης αντίστοιχες με εκείνες ενός ευρωπαϊκού κράτους.
Επανάσταση του αυτονόητου. Δεν αποδεχόμαστε πλέον το σουρεαλιστικό κόσμο που μας επιφυλάσσουν οι ισχυροί της διαφθοράς και της παραοικονομίας, της αργομισθίας και της μαφιακής οικονομίας. Εννοούμε να θεωρούμε πως τα σχολεία είναι για να μαθαίνουν γράμματα τα παιδιά μας, τα νοσοκομεία για να θεραπεύονται αποτελεσματικά οι ασθενείς μας, οι δημόσιες υπηρεσίες για να εξυπηρετείται ο φορολογούμενος, τα ΜΜΕ για να ενημερωνόμαστε…
Εννοούμε να θεωρούμε πως η πόλη ανήκει σε εμάς, τους πολίτες και δεν είναι χώρος αθλοπαιδιών για συνδικαλιστικές ηγεσίες, κουκουλοφόρους και όποιον άλλο ισχυρό επιθυμεί κάθε φορά να την καταλαμβάνει...
Εννοούμε κοντολογίς να εφαρμοστούν και στη χώρα μας όλες εκείνες οι λύσεις που εφαρμόστηκαν αλλού και βελτίωσαν τη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης, έκαναν πιο παραγωγική την οικονομία, πιο ποιοτική την παιδεία, καλύτερη την υγεία κ.ο.κ. Ζητάμε να εφαρμοστεί ό,τι πρέπει για να ζήσει κι ο Έλληνας πολίτης σε ένα περιβάλλον που θα θυμίζει αναπτυγμένη χώρα, κράτος-μέλος της ΕΕ, και όχι μία ιδιότυπη τριτοκοσμική χώρα. Κι είμαστε έτοιμοι να αντιπαρατεθούμε με τους ισχυρούς που εμποδίζουν να γίνει αυτό, μόνο και μόνο για να υπερασπιστούν ιδιοτελή κεκτημένα, αγνοώντας το κοινό καλό και την ίδια την κοινωνική τους αποστολή!
Δ. Το επόμενο βήμα του Οδικού Χάρτη προς το 2020
Καμία πρόταση για το μέλλον δεν μπορεί όμως να είναι πειστική χωρίς τη σύνδεσή της με το παρόν.
Πρώτο καθήκον μας σήμερα είναι να αποφευχθεί η έξοδος από την ευρωζώνη και η μονομερής χρεοκοπία. Αποτελεί σήμερα κοινή διαπίστωση πως μετά τη λήξη του μνημονίου, το ελληνικό δημόσιο χρέος δε θα είναι βιώσιμο. Αυτό μας οδηγεί στο πρώτο μας συμπέρασμα, πως η αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους είναι αναπόφευκτη.
Παράλληλα παρατηρείται μια ραγδαία διαδικασία «ξεφορτώματος» των ελληνικών χρεογράφων από τους διεθνείς κατόχους τους, που ταυτόχρονα μειώνει τη διαπραγματευτική δύναμη της χώρας και αποδυναμώνει ταχύτατα το ελληνικό τραπεζικό σύστημα (που αναγκάζεται να αγοράζει τα «τοξικά» ελληνικά ομόλογα). Κι αν η πρώτη τάση σημαίνει πως ο χρόνος δουλεύει εις βάρος μας (αφού η αποβολή της Ελλάδας από την ευρωζώνη γίνεται ολοένα και πιο «ακίνδυνη» για τους διεθνείς –πρώην- κατόχους ελληνικών ομολόγων) η δεύτερη τάση καθιστά το αίτημα της αναδιάρθρωσης του χρέους όλο και πιο επικίνδυνο για την ελληνική κυβέρνηση, αφού θα κλυδώνιζε όλο και περισσότερο το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Αυτός είναι ο λόγος που θεωρούμε πως η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους οφείλει να γίνει όσο το δυνατό ταχύτερα.
Η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους όμως δεν πρέπει να γίνει με άτακτο ή μονομερή τρόπο, αλλά κατόπιν συμφωνίας με την ΕΕ και τους δανειστές μας. Εντάσσεται ως εκ τούτου σε μια συνολική-ευρωπαϊκή πολιτική που θα περιλαμβάνει:
1. την έκδοση ευρωομολόγων,
2. τη συμμετοχή των ιδιωτικών χρηματοπιστωτικών οργανισμών στο μόνιμο μηχανισμό στήριξης της ευρωζώνης (μιας και οι δανειστές θα πρέπει να επωμισθούν τμήμα των συνεπειών των πράξεών τους, και η απερίσκεπτη δανειοδότηση ήταν όλα αυτά τα χρόνια η «άλλη όψη» του απερίσκεπτου δανεισμού)
3. τη θεσμοθέτηση συνολικής και αξιόπιστης οικονομικής διαχείρισης της ΕΕ και της ευρωζώνης, που θα περιλαμβάνει μόνιμες πολιτικές μεταφοράς πόρων και δημοσιονομική-φορολογική εναρμόνιση.
Το τρίτο συμπέρασμά μας είναι λοιπόν πως χρειάζεται άμεσα ευρωπαϊκή οικονομική διακυβέρνηση και δημοσιονομική εναρμόνιση
Μόνο έτσι θα κατορθώσει η χώρα μας να συνδυάσει τις απαραίτητες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις της με την επιστροφή της στις αγορές, ώστε να χρηματοδοτηθεί η βιώσιμη αναπτυξιακή πορεία και η δημιουργία θέσεων εργασίας. Είναι προφανές το πόσο λεπτή και δύσκολη είναι η προώθηση των παραπάνω στόχων, αφού θα πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία η διασπορά ανησυχίας και πανικού στο κοινό, αλλά και η δημοσιοποίηση μιας στρατηγικής που αποτελεί εν πολλοίς ζήτημα διεθνούς και σκληρής διαπραγμάτευσης (μεταξύ ευρωπαϊστών οπαδών της οικονομικής διακυβέρνησης κι εθνοκεντρικών. Μεταξύ «πλεονασματικών» κι «ελλειμματικών» κρατών. Μεταξύ κοινωνικά προοδευτικών και συντηρητικών. Μεταξύ των κυνικών -που υποτάσσουν τα πάντα στις προδιαγραφές του παρόντος- και όσων λαμβάνουμε τις αποφάσεις μας συνυπολογίζοντας τις μελλοντικές τους επιπτώσεις -και το ενδεχόμενο μεσοπρόθεσμο ή μακροπρόθεσμο κόστος τους).
Οι Οικολόγοι-Πράσινοι μπορούν να συμβάλουν ιδιαίτερα στην κατεύθυνση αυτή, προβάλλοντας αυτές τις θέσεις στα διεθνή φόρα (δεδομένου πως το «Ευρωπαϊκό Πράσινο Κόμμα» αποτελεί έναν ισχυρό παράγοντα της διεθνούς πολιτικής, ενώ οι «Πράσινοι» οδεύουν προς την ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών σε χώρες όπως η Γερμανία και η Γαλλία) αλλά και στην ελληνική πραγματικότητα.
Και αυτό ακριβώς σκοπεύουμε να επιδιώξουμε.
Σημειώσεις:
1. Με τον όρο «κερδισμένοι της Μεταπολίτευσης» εννοούμε όλους όσοι το εισόδημά τους προέρχεται κυρίως από τη φοροκλοπή, τη διαφθορά, την μαφιακή οικονομία, την αργομισθία, την καταλήστευση ευρωπαϊκών και κρατικών πόρων
Αναρτήθηκε στις 13 Φεβρουαρίου 2011
ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΒΛΑΠΤΕΙ ΣΟΒΑΡΑ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ
Μιχ. Τρεμόπουλου,Υποστηρίζουμε την κατάργηση της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (Δ.Ν.Τ.), εκτός αν μεταρρυθμιστούν ριζικά, με δημοκρατία στους όρους συμμετοχής των χωρών και τις διαδικασίες αποφάσεων και με δεσμευτική υπαγωγή κάθε δραστηριότητάς τους στις αρχές της αειφορίας και σε όλες τις διεθνείς συμβάσεις για τα ανθρώπινα και εργατικά δικαιώματα, καθώς και για την προστασία του περιβάλλοντος»
(από την Παγκόσμια Χάρτα των Πράσινων).
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είναι από τους οργανισμούς που σπάνια επιφυλάσσουν εκπλήξεις. Δεκαετίες εφαρμογής των πολιτικών του σε δεκάδες χώρες, δείχνουν ότι η συνταγή παραμένει κατά βάση απλή και σταθερή: εκποίηση κρατικών περιουσιακών στοιχείων, δραστικές περικοπές δαπανών, περιστολή φοροδιαφυγής, «εξαγωγικός προσανατολισμός» της οικονομίας ως αντίδοτο στην ύφεση. Ο τελευταίος κρύβει και τις μεγαλύτερες απειλές για το περιβάλλον, καθώς τις περισσότερες φορές εξελίσσεται σε άγρια λεηλασία φυσικών πόρων με ανυπολόγιστες συνέπειες.
Με δεδομένη την απόλυτη συμφωνία της Κομισιόν και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας με την οικονομική ορθοδοξία αλλά και την έλλειψη εμπειρίας τους σε τέτοιες υποθέσεις, η φιλοσοφία του Δ.Ν.Τ. ήταν φυσικό να αποτελέσει βασικό άξονα και στο Μνημόνιο με την Ελλάδα. Ήδη τον περασμένο Απρίλιο, μια μόλις μέρα μετά την επίσημη ανακοίνωση της προσφυγής στο Μηχανισμό Στήριξης και δέκα μέρες πριν το Μνημόνιο, οι Οικολόγοι Πράσινοι σημειώναμε στην αναλυτική πολιτική μας απόφαση για την κρίση:
«Στην Ελλάδα, όπου η ευρωπαϊκή νομοθεσία για το περιβάλλον επιβάλλει περιορισμούς και όπου οι περισσότερες δημόσιες επιχειρήσεις έχουν ήδη ιδιωτικοποιηθεί, οι πιθανότεροι κίνδυνοι αφορούν πιέσεις για ανεξέλεγκτες μεταλλευτικές δραστηριότητες, εγκατάλειψη του περιφερειακού σιδηροδρομικού δικτύου, οικοπεδοποίηση δημόσιας γης (βραχονησίδες, πρώην στρατόπεδα, δασικές εκτάσεις, πρώην αεροδρόμιο Ελληνικού)».
Το Μνημόνιο επιβεβαίωσε τους φόβους αυτούς στο σύνολό τους σχεδόν. Στις σελίδες του παρελαύνουν:
Το κλείσιμο «ζημιογόνων» σιδηροδρομικών γραμμών και η εκποίηση ακινήτων του ΟΣΕ. Αντί για εκσυγχρονισμό, το νομοσχέδιο για τον ΟΣΕ περιόρισε ασφυκτικά τις χρηματοδοτήσεις για το σιδηρόδρομο (περίπου στο 1/12 των ποσών που διαθέτουν ανά χιλιόμετρο χώρες όπως η Δανία), ώστε να κοπούν αναγκαστικά τα δρομολόγια σε ολόκληρες περιφέρειες. Η εξέλιξη αυτή οδηγεί εκ των πραγμάτων σε μονοπώλιο των οδικών μεταφορών, που για το ίδιο μεταφορικό έργο απαιτούν μέχρι 6-7 φορές περισσότερη ενέργεια με αντίστοιχες επιπτώσεις στη ρύπανση και την κλιματική αλλαγή. Ακόμη χειρότερες προοπτικές ανοίγουν οι ρυθμίσεις για το «καταργημένο δίκτυο», που ενεργοποιούνται σε μόλις 12 μήνες από τη διακοπή μιας γραμμής και επιτρέπουν ελεύθερη αλλαγή χρήσεων που θα αποκλείει ακόμη και τη μελλοντική ανακατασκευή της γραμμής στον ίδιο διάδρομο.
Οι αόριστες ρυθμίσεις για εξυγίανση των ΔΕΚΟ, που οδηγούν τελικά σε μεγάλες αυξήσεις στα εισιτήρια των δημόσιων μεταφορικών μέσων. Οι αυξήσεις αυτές εξουδετερώνουν σημαντικό μέρος από τη δυνατότητα να αξιοποιηθούν οι υψηλές τιμές των καυσίμων ως εργαλείο για στροφή στη δημόσια συγκοινωνία και το σιδηρόδρομο.
Η σαρωτική περικοπή δημόσιων δαπανών, που συμπαρασύρει και τις δαπάνες για το περιβάλλον. Στον προϋπολογισμό του 2011, οι δαπάνες του ΥΠΕΚΑ αποτελούν μόλις 0,01% των δημόσιων δαπανών, μειωμένες κατά 28% σε σχέση με το 2010 και κατά 33,5% σε σχέση με το 2009, επί κ. Σουφλιά.
Η συμπίεση των κονδυλίων για δημόσιες επενδύσεις, που δυσκολεύει (ακόμη κι αν υπήρχε η σχετική πολιτική βούληση) τη στροφή στις λεγόμενες «υποδομές βιωσιμότητας» που τόσο λείπουν από τη χώρα μας. Η φιλοσοφία ότι «προχωράει μόνο ό,τι μπορεί να βρει ιδιωτική συγχρηματοδότηση», εκτρέπει τον προγραμματισμό σε λάθος κατευθύνσεις.
Η πρόβλεψη για αξιοποίηση δημόσιων ακινήτων, που οδηγεί στην ανοικοδόμηση πολύτιμων ελεύθερων χώρων είτε σε πόλεις με δραματικό έλλειμμα πρασίνου (όπως τα πρώην στρατόπεδα ή το Ελληνικό) είτε σε εξαιρετικά ευαίσθητες προστατευόμενες περιοχές (όπως η πρώην Φωνή της Αμερικής, στο Δέλτα του Νέστου). Εντυπωσιακό είναι ότι η Νέα Δημοκρατία προτείνει ακόμη εντατικότερη εκμετάλλευση της δημόσιας περιουσίας ως... αντίδοτο στο Μνημόνιο.
Η πολιτική για την προσέλκυση άμεσων ξένων επενδύσεων, όπου το Μνημόνιο περιορίζεται σε αθώες αναφορές σε «νέες τεχνολογίες και πράσινη ανάπτυξη». Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση φλερτάρει κατά προτεραιότητα τις επενδύσεις που επιλέγουν τη χώρα μας επειδή δεν είναι αποδεκτές αλλού: τη διαβόητη μονάδα του Αστακού, το καζίνο του Κατάρ στο Ελληνικό (σε ποια άλλη ευρωπαϊκή μεγαλούπολη θα έβρισκαν διαθέσιμα μερικές χιλιάδες στρέμματα δημόσιας γης δίπλα στη θάλασσα;), τα χρυσωρυχεία της Χαλκιδικής με τα χαμηλότατης περιεκτικότητας κοιτάσματα και τη μη αναστρέψιμη καταστροφή τεράστιων εκτάσεων.
Η επιτάχυνση των διαδικασιών για τους επενδυτές, που καταλήγει στις τερατώδεις διαδικασίες του νόμου για το fast track. Πρακτικά κάθε εγχώριος ή ξένος επενδυτής με στοιχειώδη οικονομική επιφάνεια, θα μπορεί να διαπραγματεύεται με τη διυπουργική επιτροπή τη δική του ιδιωτική του περιβαλλοντική και πολεοδομική νομοθεσία, που θα βάζει στο γύψο την ισχύουσα. Επενδυτικά σχέδια που είχαν κριθεί παράνομα, όπως το συγκρότημα της Μονής Τοπλού στην Κρήτη, ετοιμάζονται ήδη να επανέλθουν με τις διατάξεις του νέου νόμου.
Αυτό που η κυβέρνηση προωθεί μέσω του Μνημονίου, είναι ένας συνδυασμός των καταστροφικά υπερδομημένων ισπανικών ακτών με την ανεξέλεγκτη εξορυκτική βιομηχανία της Λατινικής Αμερικής ή, έστω, της Ανατολικής Ευρώπης. Είναι ένα πρότυπο που τελικά θα καταστρέψει περισσότερο πλούτο από ό,τι θα δημιουργήσει, επιχειρώντας (πιθανότατα χωρίς καν επιτυχία, από οικονομική άποψη) να μεταφέρει στις επόμενες γενιές, μέσω της υποβάθμισης του περιβάλλοντος, ένα μέρος από τις επιπτώσεις της κρίσης.
Πρόκειται για πλήρη αντιστροφή του ορισμού της «βιώσιμης ανάπτυξης», που τυπικά δεσμεύει όχι μόνο το σύνολο των κυβερνήσεων του πλανήτη, αλλά και την ίδια την τρόικα. Οι τυπικές δεσμεύσεις αποκτούν όμως αντίκρισμα μόνο όταν συνοδεύονται από πολιτική βούληση και από ανάλογες προτεραιότητες.
Για τα περισσότερα από τα ζητήματα αυτά, οι Οικολόγοι Πράσινοι έχουμε πάρει πλήθος μικρές και μεγάλες πρωτοβουλίες: παρεμβάσεις στο ευρωκοινοβούλιο, συμβολικές διαμαρτυρίες, συναντήσεις με φορείς, ακτιβιστικές ενέργειες, αναλυτικά υπομνήματα στη Βουλή. Το θέμα είναι ότι, σε μια εποχή που οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές και ο μέσος πολίτης τις παρακολουθεί με δέος, χρειάζονται να γίνουν πολύ περισσότερα από πολύ περισσότερους.
Οι ακόμη πιο δύσκολες μέρες δεν αποτρέπονται με τη νοσταλγία για τη χαλαρότητα της εποχής του κ. Λαλιώτη και του κ. Σουφλιά, ούτε με τη μαχητική φραστική καταδίκη του Μνημονίου, της κυβέρνησης και της τρόικας.
Σήμερα είναι ανάγκη να χαράξουμε «κόκκινες γραμμές» και να ακολουθήσουμε μια ολοκληρωμένη πρόταση διεξόδου, που να ανασχεδιάζει ριζικά την οικονομία και να δίνει ταυτόχρονες απαντήσεις τόσο για την οικονομική όσο και για την περιβαλλοντική και κοινωνική διάσταση. Το ερώτημα είναι κατά πόσο μπορεί να χωρέσει ένας τέτοιος προβληματισμός σε ένα πολιτικό σύστημα που έχει ήδη χρεοκοπήσει.
Αναρτήθηκε στις 16 Ιανουαρίου 2011
